Zijn we Stephen Malkmus dankbaar voor ‘Zurich is Stained’? Erkentelijk voor ‘Range Life’, ‘Gold Soundz’ of ‘We Dance’? Gisteren waren we het, volgende maand misschien opnieuw, maar nee, vandaag niet. Vandaag zijn we boos op S.M. en 100% ondankbaar. Pissig omdat we een klein uur leven op een andere manier hadden kunnen doorbrengen dan met een plichtsbewust volgehouden beluistering van ‘Real Emotional Trash’. De vluchtige passages van vorige Malkmus-exploten lieten al weinig sporen na, maar de spoeling is dit keer wel heel dun. De perstekstbelofte van ‘epische jams die aan Marquee Moon doen denken’ liet al het ergste vermoeden. Pavementnummers waren altijd slim op lengte geknipt, precies lang genoeg om zich nonchalant in je hoofd te nestelen, maar nooit zo lang dat het al te nadrukkelijk begon te rammelen. De Jicks, ditmaal versterkt met Janet Weiss (o.a. Sleater-Kinney), zullen technisch gesproken wel beter musiceren dan de Pavement-kompanen van weleer, maar nooit eerder lag de geeuwfactor zo hoog met een Malkmus in de buurt. Neem de tien minuten aanslepende titeltrack die halverwege stilvalt, zich met veel geknars weer op gang trekt en na een weinig ter zake doende laatste strofe nog een hele poos naspartelt alvorens zichzelf en de luisteraar uit het lijden te verlossen. Of ‘Elmo Delmo’, een stomme titel, die helaas op geen enkele manier afbreuk doet aan het nummer dat er aan vasthangt. Enkel met ‘Cold Son’ bewijst Malkmus dat zijn talent nog niet verloren is. Maar zijn krediet, dat is hij stilaan wel kwijt.