De tweede verdieping van de Fenixloods is koud, leeg, hol en enorm. En donker. Omdat de oorspronkelijke tl-buizen niet het goede licht afgaven zijn er theater-spots opgehangen die elk individueel kunstwerk een eigen belichting geven. De kunstwerken staan nu als vuurtorens in de donkere nacht.
In deze dramatische setting komen werken als Untitled-In God We Trust van Birgit Verwer goed tot hun recht. Een mannequin met een konijnenkop met engelenvleugels gemaakt van dollarbiljetten hangt boven een veld van lege wijnglazen. Een aureool van gloeilampen geeft aan de konijnenkop een onheilspellende dreiging. Hoewel niet vrij is van bombast, en de antikapitalistische boodschap momenteel bij de Zeeman in de aanbieding is , maakt het werk indruk.
Van een vergelijkbaar laken een pak is Process-Sticks And Stones van Daniel van Nes. Hier speelt geen politieke boodschap maar religieuze beklemming een rol. In een biechthokje, aan weerzijden voorzien van zwarte vleugels, staat een prachtige geïllumineerde gravure van twee engelenvleugels die in hels rood licht gezet is. Iets zegt me dat Verwer en Van Nes In Utero van Nirvana op een prominente plaats in de platenkast hebben staan.
Ook groots en theatraal van opzet is Mystic Dog van Maria Smits. Een schijnbaar even kolossale als vormeloze romp gemaakt plastic, schuimrubber en ijzer loopt uit in twee hondenpoten. In het gevaarte strijden ironie en overdondering om de aandacht.
Dan zijn zowel The Family van Sebiha Demir als Is This What We Want? van Peter Keizer lichter van toon.
Het eerste werk betreft een gorillafamilie, een moeder met twee jonkies. Het knappe is dat het eerst niet eens opvalt dat het vertederend familietafereeltje gemaakt is van lege kogelhulzen. Het tweede werk bestaat uit twee honden die op punt staan het op een knokken te zetten over een oranje bot van plastic. De toegepaste materialen zijn keramiek overdekt met platinaluster en bladgoud op een frame van glas en hout . Het maakt van het werk een spectaculair stukje ambacht.
Het Aangereden Dierenboek van Bart Jansen is dan toch wranger van aard. Tien ‘bladzijden’ van hout hangen naast elkaar in de hal, waarin de geprepareerde lijken te zien zijn van aangereden konijnen en vogels.
Meer mysterieus van aard is E=MC2 van Willem van Spekenbrink. Op het eerste gezicht lijkt het op een witte, langgerekte paddenstoel dat bij nadere bezichtiging een tikje lijkt te glanzen. Niet verstoken van een humoristische noot doet het werk haast buitenaards aan.
Een van de grote namen op de RAW Art Fair is Atelier van Lieshout. Op de RAW Art Fair presenteren ze een industriële installatie, gemaakt van oude buizen en staal. In een donker hoekje van de enorme zaal maakt Naphta een melancholieke, verstilde indruk.
Mark Kramer’s Tracing Out The Void is eigenlijk het enige echte abstracte werk op de tentoonstelling. Op de betonnen vloer is een wit veld geschilderd, met daarop op korte stokjes metalen cirkeltjes die staan gegroepeerd in vage patronen. Het doet je afvragen waar het abstracte werk is gebleven op de RAW Art Fair-het is niet alsof er geen abstract werk te zien is bij de galeries.
Misschien dat Rietveld als Pastelkleurig Universum van Pjotr Muller een antwoord geeft. De ironie ligt er dik bovenop: een verzameling houten meubilair en allerhande houten constructies, geschilderd in zachte tintjes staan erbij alsof de vuilniswagen elk moment kan langskomen. Is voor de huidige kunstenaars de abstractie dan toch te koel, te afstandelijk en lijkt men het er over eens dat onze tijd een meer confronterende benadering vraagt?
Tinkebell geeft haar eigen antwoord met haar installatie Kippenhok. Helemaal in de achterste hoek van de Fenixloods staat wat de titel al belooft: een heus kippenhok waarin een kip drentelt achter het gaas. Het steekt de draak met een boel bombast en pretenties.
Samenvattend bevat de tentoonstelling een goede dwarsdoorsnede waar hedendaagse jonge kunstenaars zich mee bezighouden. Er is veel maatschappelijke kritiek en ironie. Veel uitgestalde kunst lijkt te willen werken op een groot canvas, met brede gebaren en theater. De buitenwereld is nooit ver weg. Wat ontbrak bij veel werk was een persoonlijke noot, een individuele uiting van een persoonlijke binnenwereld.
Gezien: Fenixloods, Rotterdam, 10 februari 2012
www.rawartfair.com (nog tot en met 12 februari 2012)