Af en toe een Daft Punk nummer, dat kan iedereen nog wel verdragen. Er zijn zelfs mensen die een heel album van de twee verlegen Fransmannen in hun kast hebben staan. Dat gaat mij persoonlijk te ver. De gelikte electro boeit mij nog minder dan het geluid dat een wc maakt die net doorgespoeld is. Enter Ratatat. Een Amerikaans duo, Mike Stroud en Evan Mast. Gitarist Stroud levert nog studio- en livediensten aan Ben Kweller en Dashboard Confessional. Die namen mag je ook weer gelijk vergeten, gelukkig maar? Nou ja, het is maar wat je liever hebt. Ratatat produceert slome electronummers met een gitaargeluid waarvoor de Engelsen het woord cheesy hebben uitgevonden. Met Seventeen Years opent het album nog enigszins met een scherp randje. De schelle bliepjes en de pulserende beats met een redelijke gitaarmelodie zorgen nog voor net dat beetje spanning om je aandacht erbij te houden. Daarna neemt het tempo en daarmee ook het enthousiasme van ondergetekende een heel eind af. Slome Daft Punk-aftreksels is wat er overblijft. Door verschillende media zijn ze al opgepikt als een kleine hype en er zitten al optredens met Franz Ferdinand en Interpol op. Hoe ze dat klaargespeeld hebben is mij een raadsel. Ratatat, zo slecht, het zou verboden moeten worden.