Precies twee jaar geleden schreef ik in Gonzo 65 een stuk over de excentrieke Amerikaanse componist/muzikant Moondog (1916-1999). De muziek van Louis Thomas Hardin (zoals hij echt heet) was een openbaring voor mij en vooral het tijdloze karakter van zijn soms vijftig jaar oude composities frappeerde mij. Nu ik deze bespreking schrijf overvalt me een zelfde enthousiasme. Allereerst doet het me plezier te zien dat er meer liefhebbers zijn van de excentriekeling met baard. Er is een zeer fraaie tribute compilatie uit op het kleine Franse label Tracelab, dat het heeft aangedurfd een cd samen te stellen met covers van hem of met muziek geïnspireerd door hem. De meeste van die louter Franse artiesten op de cd zeggen me niets, op Konki Duet, Jozeph Racaille of Ilitch na. In die laatste naam zit vreemdgenoeg de sleutel tot deze verzamelaar. Ilitch was een illustere Franse electronica band van rond 1980. Sinds een paar jaar zijn ze weer actief en de meeste bijdragen op deze compilatie zijn afkomstig van muzikanten uit de kring rond Ilitch. Dat verklaart ook het duidelijk hoorbare vakmanschap op deze cd. Muziek van Moondog is onconventioneel en complex. Minimal, jazz, modern klassiek en zelfs folk: het zijn allemaal omschrijvingen die op zijn ongrijpbare muziek van toepassing zijn. Bovendien bedient hij zich van stijlvormen als canon en polyfonie en gebruikt hij veel zelfverzonnen instrumenten. Un Hommage Á opent met All Is Loneliness door Moondog geschreven in 1951. Het is een canon of beter een soort mantra waarvan de tekst eindeloos herhaald kan worden en de melodie je bijblijft. In 1967 coverde Janis Joplin dit nummer ook al. Konki Duet laat zich hierdoor inspireren en doet een mooi geslaagde eigen canon. Hier tegenover staat het poppy Pygmy Pig een cover van een Moondog nummer uit 1979. De verzamelaar staat vol met dit soort fraaie nummers en die laten je alle hoeken van het uitgebreide universum zien dat Moondog in zijn lange muzikale leven heeft geschapen. Leuk zijn ook de flarden interview met Moondog. Zo horen we hem vertellen waar de naam Moondog vandaan komt die hij sinds 1947 gebruikt. De enige kant van hem die misschien wat onderbelicht wordt op Hommage Á is zijn jazzy muziek. Liefhebbers hiervan kunnen terecht op de dubbel-cd Rare Material. Hierop staat voor het merendeel niet eerder opnieuw uitgebracht materiaal van Moondog. De nummers op de eerste cd zijn allemaal opgenomen met een grote big band in Londen rond 1994 en swingen als een tiet, vooral het nummer Paris met zijn simpele doeltreffende Franse tekst. De tweede cd is het nog interessanter. Hij opent met een soort folky compositie die Moondog in 1989 schreef voor de Zwitsers/Franse zanger Stephan Eicher. Hierna volgt een scala aan unieke composities waarvan het merendeel in de jaren vijftig op 78-toerenplaat uit kwam. Het is verbazingwekkend hoe goed die klinken en hoe non-gedateerd de muziek is. Deze compilatie is weer een bewijs van de tijdloosheid van de muziek van Moondog: Volgens een artikel uit 1972 komt dat doordat: its diverse elements have been fused into a convincing synthesis by the ingenuity as well as deep artistic integrity of the creator(uitUn Hommage Á).
Het Utrechtse Rosa Ensemble heeft zo te horen goed naar Moondog geluisterd. Dat was tenminste mijn eerste gedachte toen ik hun nieuwe cd The Blind Spot beluisterde. Ik dacht stellig dat Sorocco een nummer van de man met de baard was. Het Rosa Ensemble is niet eenkennig. Hun nieuwe muziek is avontuurlijk, klinkt tijdloos maar niet gedateerd. Ze staan midden in de 21ste eeuw en laten zich beïnvloeden door zaken als modern klassiek en ambient. Groot was mijn verbazing dat hun leider en componist Daniel Cross wel de naam Moondog kende maar niet zijn muziek. Hun cd blijft desondanks een wonderschone verzameling nieuwe muziek, geheel in de geest van Moondog zullen we maar zeggen. (Zie ook het stukje over hun label Bonte Koe in Labelspot)
www.tracelab.com
www.rosaensemble.nl
www.moondogscorner.de
www.roofmusic.de