Crispy Ambulance zal waarschijnlijk altijd worden herinnerd omwille van hun relatie met Factory Records in het algemeen en Joy Division in het bijzonder. En zeker niet in het minst omdat hun zanger Alan Hempsall Ian Curtis gedurende drie nummers verving toen die zich doodziek terug diende te trekken in de backstage van de Derby Hall in Bury tijdens een tumultueus concert van Joy Division op 8 april 1980. Interessant als anekdote, maar het doet deze band uit Manchester ook wel wat oneer aan. Tussen 1977 en 1982 produceerde Crispy Ambulance een handvol singles en een album, maar over het algemeen leek de Britse pers hen niet te lusten. De constante vergelijkingen met Joy Division stonden een eerlijk oordeel namelijk in de weg. In 1999 was er een reünieconcert in Manchester naar aanleiding van een aantal heruitgaven op cd (op LTM) en dat luidde vervolgens een definitieve comeback van de band in. Een eerste nieuwe studioplaat met nieuw materiaal verscheen uiteindelijk in 2002, ‘Scissorgun’. ‘Random Textures’ is ondertussen de vierde sinds die doorstart, maar er is toch een en ander grondig veranderd. Zo is de stem van Hempsall niet langer te horen. Hij heeft de microfoon namelijk verwisseld voor gitaar en synthesizer. ‘Random Textures’ is bijgevolg een volledig instrumentale plaat geworden. ‘Integra’ opent met een verrassend geluid dat het midden houdt tussen iets als een ingehouden Muslimgauze en triphop. Ook ‘Allegro’ nodig uit tot lui onderuit luisteren. Die relaxte (soundtrack)atmsofeer zet meteen ook de toon voor de rest. Maar er zijn ook uitzonderingen. ‘Peripheral Vision’ bijvoorbeeld leunt op een slome Madchester-beat en laat zich nog het best typeren als een Happy Mondays-outtake. Het buitenbeentje van dienst is ‘Karpadia’ dat dan weer de gitaarsound en hoekige ritmes van TC Matic in herinnering roept. Crispy Ambulance bewijst hier nogmaals dat ze niet voor één stilistisch gat te vangen zijn, en vooral: dat ze altijd veel meer in hun mars hebben gehad dan Engelse bekrompen journalisten destijds beweerden. Als bonus is er ‘Compulsion’, een tien nummers tellend album dat in 2015 uitsluitend op vinyl werd uitgebracht naar aanleiding van Record Store Day. Hierop is Hempsall nog wél te horen als zanger en worden een aantal oude nummers uit de periode 1982 zoals ‘Say Shake’ of ‘Open, Gates of Fire’ opnieuw geïnterpreteerd. Daarnaast bevat het ook een paar outtakes afkomstig van de opnames van hun ondertussen eindelijk bejubelde debuutplaat ‘The Plateau Phase’. Niet alleen Factory Benelux, maar ook het Brusselse zusterlabel Les Disques De Crépuscule werd een poos geleden gereanimeerd. Gelukkig wordt daarbij niet alleen de oude catalogus opnieuw te gelde gemaakt. Niet alleen reissues dus, maar ook nieuw werk van oude namen; en nieuw werk van nieuwe namen. Ook nieuwe bands moeten de indrukwekkende discografie namelijk verrijken. Zo eentje is Les Panties uit Brussel. Ze mogen dan wel jong zijn, maar de vijf muzikanten staan tot hun enkels in de cold wave, synthpop en postpunk van de jaren 1980. Ondanks vintage machines, het typische basgeluid van Peter Hook (Joy Division, ex-New Order), de afstandelijkheid plus een visuele stijl die ongetwijfeld op de goedkeuring kon rekenen van Anton Corbijn op de set van ‘Control’, klinken ze niet als een luie herhalingsoefening. Zangeres Sophie Frison is gezegend met de stem van een femme fatale – denk aan Jo Lemaire, Cathérine Vanhoucke (de eerste chanteuse van Flesh & Fell) en Siouxsie Sioux – en verwarmt de kilte met de sensuele glamour van een film noire. Compositorisch en productioneel zit alles bovendien goed. ’Cold Science’ bundelt tien tracks die de band tussen 2011 en 2015 in eigen beheer (Fantomes Records) uitbracht op een 7inch, 12inch en een cassette. Les Disques De Crépuscule doet hun reputatie alle eer aan om dit nu als een evenwichtig geheel te presenteren aan een potentieel breder publiek.