We kenden Menic niet vooraf, net zoals we veel van de artiesten die Beatman uitbrengt op Voodoo Rhythm vooraf nooit eerder hoorden. En we worden meteen verrast, want dit is een plaat die we nooit van zijn leven op dit Zwitserse label (Bern) hadden verwacht. Niet omdat er blues op de plaat prijkt, maar omdat het van het traditionele akoestische soort is. Hier is geen sprake van feedback, chaos, gekte, lo-fi of wat dan ook als handelsmerk van Voodoo Rhythm kan worden gezien. Beatman houdt niet van conventies en doet gewoon zijn zin. En het toeval wil dat Menic, geboren en getogen in de buurt van Boston, Massachusettes, tegenwoordig in Zwitserland woont. Reden genoeg dus om weer eens iets helemaal anders op zijn label uit te brengen. Wanneer we nog verder spitten, blijkt dat Beatman Menic jaren geleden al van de straat plukte, alwaar hij als straatmuzikant aan de kost kwam. Menic leverde doorheen de jaren gastbijdrages aan tal van platen op Voodoo Rhythm en maakt deel uit van het prettig gestoorde combo Zeno Tornado & The Boney Google Brothers. We staan niet versteld als Menic zich helemaal niet beperkt tot blues, maar net zo goed folk, Americana en bluegrass incorporeert. Een deel van zijn ruime kennissenkring draagt een riedeltje bij, maar we blijft voornamelijk Menic zelf horen, op akoestische gitaar. De bijdrages op banjo, mandoline, accordeon, viool of staande bas voegen wat kleur toe maar zijn geenszins essentieel. Zeer opvallend is het ontbreken van enige lo-fi esthetiek in de opnames. Menics solodebuut klinkt uitermate professioneel en zuiver, en dat alleen is een novelty op Voodoo Rhythm. Twaalf eigen nummers die diep geworteld zijn in de muziek van het zuiden van de VS, zeg maar rond de Mississippi, vormen de plaat en tonen de veelzijdigheid van de straatmuzikant die Menic nog steeds is. Twaalf krakers in spe, vermoeden we, want zelf moeten we wennen aan het zuivere geluid van de plaat. Als dat geen onzin is