Het is om achterdochtig van te worden. Debuten van teruggetrokken types op Rephlex en Planet Mu. Dat laadt gelijk de verdenking op zich dat een grote naam achter het pseudoniem schuilgaat. Remano Eszildn, in dit geval, kopieert perfect het geluid van zijn labelbaas Mike Paradinas. Hij vult het aan met wat geluiden die zo bij de elektronicapioniers uit jaren 1950 en 1960 lijken te zijn weggeplukt, een snufje Philip Glass en wat nerveuze ritmes. Helaas slaat hij slechts enkele keren de spijker vol op de kop. Andere keren lijkt het op een schaamteloze geluidskopie of werpt het de vraag op waarom die Eszildn in 2009 nog zulke muziek maakt. Er zijn foto’s van de man en hij treedt ook gewoon op, dus het vermoeden dat dit oud werk is dat nog op de zolderplank van Paradinas stond, kan van tafel worden geveegd. Hopelijk zet Eszildn voor zijn volgende album de nostalgie even overboord, daar wordt het vast spannender van.