U zal ons zelden betrappen op weemoed en ook de hang naar ons kleine/grootste verleden is ons vreemd, maar met het beluisteren van de heruitgave van Quique overviel ons toch een vaag gevoel van heimwee naar de eerste helft van de jaren 1990. Internet en I-Tunes waren nog niet van deze wereld en platen werden nog gewoon bij de platenwinkel om de hoek gekocht. We hebben nooit lange zaterdagmiddagen doorgebracht onder stoffige koptelefoons, maar de wekelijkse zoektocht tussen stapels vinyl was toch telkens opnieuw een orgelpunt. In 1993 was Warp een klein elektronicalabel en had Too Pure een rijke toekomst voor zich. Het label bracht vroeg plaatwerk van Mouse On Mars uit en nestelde zich in de frontlinie van de independents. Dertien jaar later schudden we vreemd het hoofd en verbazen we er ons over dat Too Pure nog steeds actief is. Een blik op de website brengt weinig soelaas. Dat doet deze reissue van Quique wel. Het viermanschap rond Mark Clifford en Sarah Peacock is vooral bekend voor hun meesterwerk Succour, maar Quique, in de heruitgave aangevuld met extra remixen die stuk voor de moeite waard zijn en een tweede aankoop rechtvaardigen, is evengoed een glinsterende parel. Seefeel loodste de (post)rock de elektronica in en hun imaginaire geluidswereld verwierf een stevige fanbasis, waaronder de elektronicawizard Aphex Twin die zichzelf als een van hun hevigste fans outte. Meer dan tien jaar na datum is Quique samen met Succour een bewijs van het tijdloze karakter van hun muziek. De soundtrack bij onrustige dromen heet Quique. Te koop, bij voorkeur in een platenwinkel om de hoek, de luisterbeurt met stoffige koptelefoon mag u zichzelf besparen, kwaliteit gegarandeerd.