Marc Berhens is de voorbije twee decennia een van de meest gerespecteerde artiesten in de luwe zone tussen de ingetogen elektroakoestische muziek, de minimale elektronica en de bewerkte field recordings geworden. Zn releases zijn steevast visuele pareltjes waarvan het artwork met dezelfde zin voor detail en verfijning zijn gemaakt als zijn muziek. Voor Queendom Maybe Rise trok de geluidskunstenaar naar het noorden van Queensland (Australië) om er geluiden op te nemen die vooral uit de natuuromgeving komen. In het 41 minuten durende Maybe Rise leidt dat tot een traag ontrollende geluidstrip die het aanvankelijk vooral moet hebben van weinig storend geruis, pulserend gezoem en krekel geknisper. Gaandeweg profileert de soundscape zich expressiever, met rauwere texturen, meer reliëf, een duik in het ondergrondse en ingrijpender elektronische insteek in combinatie met vuurgeknetter, kwakende eenden en zelfs industriële aanval. Fascinerend, maar vooral in het laatste kwart echt boeiend. Dan liever het kortere Queendom, waarvoor hij de stem van Yôko Higashi bewerkt en stapelt en vervolgens inpast in drammerig gebrom. Minder expansief als de voorganger, maar gebalder en boeiender, met opnieuw een extremere tweede helft die hier resoluut de noise in duikt. Met deze eerste release op het Portugese Crónica voegt Behrens een mooie release toe aan zijn al omvangrijke discografie, maar internationaal gezien zal dit vermoedelijk niet de deining veroorzaken die eerdere releases wel teweegbrachten. Daarvoor weet het album zich te weinig te onderscheiden van het peloton volgelingen.