Sebastian Gainsborough, lid van het Young Echo-collectief uit Bristol, debuteerde met dubby spooktechno, gevolgd door hectische machine-symfonie ‘Punish, Honey’ (2014). En nu is er ‘Queen Of Golden Dogs’, een album ingegeven door een liefde voor kamermuziek –klassieke, vaak barokke muziek voor kleine ensembles in intieme setting. Hoewel niet altijd even makkelijk om in te komen –of misschien juist daarom– zijn de platen van Vessel iedere keer weer direct verrassend en intrigerend. Zo ook deze. Hij begint met een sierlijke opening met alleen strijkers –maar wordt binnen een minuut gekaapt door drukke potten-en-pannen-percussie en hectische elektronica. Een wankele synthesizer speelt drukke thema’s die vrijwel constant veranderen. De progressie van begin naar eind volgt een logica die wel te volgen, maar nauwelijks te voorspellen is. De track erna is vol drones van wat klinkt als opgerekte vioolnoten, een onbestemd rustpunt voordat de georganiseerde chaos van geluiden weer losbarst. De hele plaat is een mix of afwisseling van die twee elementen: strijkers en andere klassieke instrumenten, en een intense, hectische take op rave. Die laatste delen hebben iets manisch, als het gekrabbel van Art Brut, vol repetitie, onverwachte uitschieters en minuscule details. Al eerder bewoog Vessel in de richting van klassiek, op de ‘Transition’ ep die hij in 2016 met het Immix Ensemble opnam, maar daarop was de manie gedempt en bleef de muziek binnen de lijnen, lijnen die hier onstuimig worden overschreden. Hoogtepunten zijn ‘Zahir’, een knappe compositie voor strijkers en op- en neergepitchte keelklanken en ademtochten, en de extatische afsluiter ‘Paplu’, dat klinkt als Björk en Aphex Twin die een wilde wals doen op de set van een surrealistisch kostuumdrama. Uitstekende plaat –als u hem aankan.