In onze recensie van Laurel Halos vorige plaat Hour Logic vielen woorden als ‘hypnagogic’, ‘ambient’ en ‘synthipop’, en werd gerefereerd aan verschillende techno-grootheden. Maar wie, zoals wij, daarmee grip meende te hebben op haar stijl, komt bij beluistering van Quarantine bedrogen uit. Ook het label van haar nieuwe album is geen indicatie; Hyperdub werd beroemd door Burial en Kode 9, maar met dubstep heeft deze plaat in het geheel niets van doen (al moet gezegd worden dat Hyperdub met het album van Dean Blunt & Inga Copeland al eerder liet zien een veel gevarieerdere agenda te hebben). Voor haar beatgeoriënteerde experimenten riep Ina Cube Halos echte naam het alias King Felix in het leven, om zich op Quarantine geheel te kunnen toeleggen op haar eigen stem, verreweg het belangrijkste instrument op de plaat. Op eerdere platen zong ze ook af en toe, maar nimmer zo indringend als hier. De minimale backing bestaat uit spaarzame synths en effecten, terwijl Cubes stem, vaak ook nog gemultitracked, nadrukkelijk op de voorgrond treedt. Laurie Anderson, Björk, Leila en Fever Ray zijn wat dat betreft allemaal referentiepunten, zonder dat Cubes stem daar echt op lijkt. Quarantine is geen gemakkelijke plaat om naar te luisteren; het is soms alsof Cube naast je op de bank zit; de vocale melodieën zijn verre van voor de hand liggend en daarnaast hanteert ze een concept dat ze sensuele lelijkheid heeft gedoopt. Hoe dat muzikaal precies uitpakt, laat zich moeilijk in woorden uitdrukken, maar het is een vlag die de lading op veel punten vrij goed dekt. Quarantine zal zeker niet iedereen kunnen bekoren, maar is als avant-gardistische popplaat gedurfd en intrigerend.