Wanneer we alles meetellen dat onder voorgaande namen van deze band werd uitgebracht (OCS, The OhSees), is dit niet minder dan de elfde langspeler (want met tien nummers en veertig minuten is dit natuurlijk alleen nominatief een ep) van dit collectief rond John Dwyer (bekend van Coachwhips en ooit lid van de uitstekende noise band The Hospitals). Elf stuks in amper acht jaar, dat is niet mis. In die acht jaar heeft Dwyer het volledige spectrum van minimale lofi-garage tot neo-psychedelica wel verkend, en dat meestal binnen een en dezelfde plaat. Ook op Putrifiers gaat het alle kanten op, al blijven extremen (zoals de 13 minuten durende psychedelische jam waar Warm Slime uit 2010 mee begon) ditmaal achterwege. Vergeleken met voorgaand werk is deze plaat stukken geconcentreerder en zijn de songs veel sterker, niet in de laatste plaats omdat Dwyer zich eindelijk comfortabel lijkt te voelen in zijn rol als (niet onverdienstelijke) songwriter. Elk nummer op deze plaat klinkt als een eerbetoon aan weer een nieuwe invloed, van de Fiery Furnaces (Wax Face), via Talking Heads (Goodnight Baby) tot zelfs Lee Hazlewood & Nancy Sinatra (afsluiter Wicked Park). De zang klinkt ondertussen als een minder hysterische versie van Danielson, en dat is helemaal niet verkeerd. Kortom, prima plaatje.