Weet u nog waar u was toen u Leave Home voor het eerst hoorde? 1992, alles klopte, de hoes, de energie en ook de referenties sloegen de nagel op de kop (de eerste noten waren gesampled van Kraftwerk, moet u weten). Energie, het perfecte huwelijk tussen rock en dance, epische dansmuziek. Timing was en is alles. Hoeveel platen kent u die drie jaar te vroeg komen? Wij krijgen er iedere week in de bus. Exit Planet Dust was fris, nieuw en verlegde de grenzen van dansmuziek; geen loze uitspraak want weinig platen zijn de blauwdruk van een genre. Chemical Beats, Fatboy Slim werd de lightversie, The Chemical Brothers een instituut. Twee studenten Middeleeuwse Kunstgeschiedenis (!), maakten de dansmuziek die ze niet in de winkel vonden. Een cliché, maar wel een die klassiekers opleverde. Leave Home werd gevolgd door Dig Your Own Hole en Surrender. Er zat geen sleet op de formule van snerpende beats, lome baslijnen en acidhouse. Die kwam er met Come With Us. De eerste die niet volledig kon overtuigen. Déjà entendu, niet vernieuwend genoeg of gewoon te weinig body? Push The Button heet hun nieuwe en op hun (overigens mooie) website staat te lezen dat hij anders en ook weer hetzelfde is. Het klopt. Hold Tight London en Surface To Air klinken zo overweldigend en allesomvattend dat ze nu al goed op weg zijn om uit te groeien tot heuse stadionhits. Hoorden we Surface To Air’ niet voor het eerst op Pukkelpop?. Push The Button’ heeft meer potentie dan Come With Us, betere ideëen ook, maar wie op een nieuw geluid, een frontale koerswijziging wacht, blijft op zijn honger zitten. Alles gaat eerst naar boven, dan pas komt het naar beneden. Week gevoel, middelmatige plaat.