Liz Fraser meets Kevin Shields in Tokyo on a sunny day, zou onze Twitter-recensie van Purple Bloom lezen. Het Japanse duo Linden (zang en tekst) en Tsuyoshi (muziek) nam deze mini-lp op in hun slaapkamer, dromend van My Bloody Valentine, Cocteau Twins, Chapterhouse en Curve. Multi-gelaagde gitaarwaaiers, half gefluisterde teksten, engelachtige vocalen, zonnig melancholische composities, alles waar voornoemde bands en hun kompanen in de jaren 1990 de shoegaze-blauwdruk mee schetsten wordt ook door Purple Bloom aangewend. Zelfs de hoes lijkt in ontwerp en lettertype afgestemd om naadloos in de Too Pure-catalogus te kunnen passen. Tegelijk is de zang van Linden ontegenzeglijk Japans, en de minder noisy nummers passen dan ook probleemloos in het J-pop-vakje. Regelmatig wordt haar stem kracht bijgezet door ze te multitracken; de combinatie van twee meisjesstemmen en het obligate drama van hoge uithalen tegen de achtergrond van een muur van geluid doet om een of andere reden soms aan (godbeterhet) t.A.T.u. denken. Erg oorspronkelijk is het dus allemaal niet, maar de composities zijn leuk genoeg om liefhebbers van het genre een klein half uur tevreden te laten meeknikken. Daar is dan ook alles mee gezegd.