Hoe gaan die dingen in het leven? Shannon Stephens was midden jaren 1990 frontvrouw van een bandje genaamd Marzuki. Ene Sufjan Stevens was ook lid van dat groepje. Na de split van die eerste band groeide de bekendheid van Sufjan Stevens dankzij talloze sterke releases. De muzikale carrière van Shannon Stephens brokkelde langzaam af. Begin 2000 verscheen een eerste soloplaat, daarna bleef het lang stil. Ze focuste zich op familie en andere zaken. Het bloed kruipt toch waar het niet gaan kan, want in 2009 verscheen een nieuw teken van leven, The Breadwinner. En nu verschijnt dus Pull It Together. Stephens kijkt niet zoals vele singer-songwriters tegenwoordig naar zichzelf, maar vooral naar de wereld rondom zich. Ze kijkt dan naar een thuisland dat volledig in (economisch) verval is geraakt, maar ook naar haar familie. Vanuit die gedachten observeert ze met een behoorlijk zwartgallige blik haar omgeving. Ze doet met de hulp van Will Oldham in het zeer mooie Faces Like Ours. Muzikaal bedient ze zich van folk gedrenkt in de nodige country noir en blues. Het uitgangspunt van het album is op zich interessant. Ze vult dit ook mooi, maar iets te braaf, in. Nu goed, de voortschrijdende leeftijd vijlde misschien iets te veel scherpe randjes weg. (shannonstephens.bandcamp.com). Hoe gaat dat in het leven, deel twee? De Canadese Wendy McNeill kwam een paar jaar geleden in Zweden terecht. Daar bleef ze echter schaven aan haar muzikale universum. Op For The Wolf, A Good Meal mengt ze folk met jazzinvloeden en elementen uit chanson zoals in Black White. De Canadese bewijst dat ze voldoende experimenteerdrift heeft om met haar vijfde album boven de middelmaat uit te stijgen. Een album dat vertrekt vanuit een eigen muzikale wereld vol fijne, soms lichtvoetige klanken. Maar naar onze smaak muzikaal weer net iets te braaf soms. Ach ja, dat is het leven.