Pukkelpop 2008 – Dag 3 – Onmogelijke keuzes en hoe ze op te lossen !

Zo rond negenen stonden we voor een onmogelijk dilemma. Neurosis, Alela Diane, Jamie Lidell én Chrome Hoof speelden op ongeveer hetzelfde moment. We hadden een militaristisch actieplan uitgestippeld om van elk concert de hoogtepunten mee te pikken, maar dat was buiten Alela Diane gerekend. Alela Diane begon met ons aan haar vader voor te stellen. Dat resulteerde dus in een podium met een bloedmooie vrouw en een sympathieke snormens die ons beloofde dat hij een hele gore mop kende. Dàn blijf je natuurlijk staan. Toen men ons ook nog eens influisterde dat de drie microfoons aan de rechterzijde op The Go_Tell stonden te wachten, wisten we dat onze planning aan diggelen lag. Diane slaagde waar Nina Nastasia gisteren faalde: een festivalpubliek stil krijgen met kwetsbare liedjes. Op de laatste twee nummers kwam dan The Go_tell choir nog meedoen. En toen stonden er dus opeens tién bloedmooie meisjes en een sympathieke snormens op het podium.

Gelukkig kon het Gonzo team zich -veelkoppig als we waren- over het veld verspreiden, en daarmee stuitte er wél iemand op de zegevierende Jamie Lidell. Typisch zo’n mens die we al jaren een monstersucces voorspellen, dat maar lijkt uit te blijven, waardoor zijn oertalent zich tevreden moet stellen met een plaatsje in de subtop, terwijl over het paard getilde producten als Amy Winehouse… soit, we dwalen af. Vooral omdat het de mens langzaam maar zeker wél lijkt te lukken door te stoten naar een breder publiek, zonder zijn experimentele roots te verzaken. Die kregen nog altijd een plaats in de set, wanneer Lidell achter zijn effectentafel plaatsnam en met een kwartiertje stemimprovisatie al z’n demonen losliet, hen een feestneus opzette en er een geflipt feestje mee bouwde. En voorwaar: het publiek dat daarvoor nog had staan meezingen met zijn glad in het oor glijende soulpop, betoonde zich even enthousiast over die waanzin, en feestte gewoon even hard door. Lidell was zichtbaar aangedaan, en beloonde ons met nog wat stevige lappen soul, die het dak definitief van de keet bliezen. Eerder op het jaar waren we nog wat ‘underwhelmed’ door de gladde soul op z’n nieuwe plaat, maar met deze show bewees hij ons gewoon een stapje voor te zijn. Nu snappen we’m, Jamie !

Chrome Hoof was bij uitstek de beste sludgemetal-groep op Pukkelpop 2008. Chrome Hoof was tevens bij uitstek de beste funkgroep op Pukkelpop 2008. Bovendien was Chrome Hoof ook nog eens de enige vermeldenswaardige varieté-act op Pukkelpop 2008. U bent een beetje verward? Dàn had u er maar zelf moeten bij zijn. Of tenminste het interview in Gonzo #87 lezen. De Chateau was de ideale locatie om deze band te huisvesten- donker, een gesloten tent, en de stage nét iets te klein voor het volk dat erop moest (zeven of acht muzikanten, én dan nog constant verdwaalde dansers en ander animerend gespuis), waardoor de gekte als het ware over de rand van het podium morste, recht het onvermoedend publiek in. Want momenteel werkt Chrome Hoof met een verrassingseffect: de eerste keer is altijd een beetje flippen (wat was me dàt?). We zijn reuzebenieuwd waar de band nog terechtkomt wanneer de reputatie eenmaal is gezet. Soit, als we ooit nog eens jarig zijn, mogen Chrome Hoof op ons feestje komen spelen. Dresscode: maliënkolder = gratis inkom.

(dv, sb en mt)