Drums Are For Parades stonden in de Wablief omdat ze de pech hebben uit België te komen. Nochtans: als die van Pulled Apart By Horses – gisteren in de tent, vandaag vier sterren in De Morgen – vandaag nog rondhingen op de Kiewitwei, dan hopen wij van ganser harte dat ze op de eerste rij stonden voor een lesje Masterclass Moderne Metal. Drums Are For Parades deden het namelijk allemaal juist: twee loeiharde gitaren, een drummer die één dezer dagen zijn snare nog wel eens los door het drumpodium zal slaan en niét te veel pathetische metalbewegingkjes. Gewoon rammen en nu en dan eens om het eigen zwaartepunt heen tollen, dat kan volstaan als de songs in orde zijn. En – voor de volledigheid – de songs waren uitstekend. Overigens was zelfs aan de looks gedacht: dat voorhoofd van Wim Reygaert, daar zou werkelijk geen enkele narwal zich voor schamen.
Om te bekomen trokken wij naar The Low Anthem. Een prachtgroep, die het naast van goeie songs, vooral moet hebben van een zeer fragiel geluid. In een kleine zaal hoor je hoe het woestijnzand zich op Ben Millers keel en tussen de toetsen van het harmonium heeft vastgezet. In de Marquee echter, hoorden wij vooral onbestemde beats van een ander podium aanwaaien. Toen The Low Anthem besloot met vieren achter één microfoon te gaan staan, besloten wij dan maar wijselijk om de frustratie te snel af te zijn en de goede herinneringen aan prachtconcerten te bewaren door vandaag The Low Anthem over te slaan. O ja: aan de luidruchtige, lipgepiercete provinciaal naast ons die een véélgelaagde mop maakte over de zingende zaag op het podium: slechts één instrument is irritanter dan de zingende zaag en wel de ‘festivalbezoekende boer’.
Wij dus naar Sleepy Sun. Ook een sterk groepje dat we al eens aan het werk zagen. Black Mountain, maar dan oranje. Of iets van die strekking. Net als bij Black Mountain zijn ‘seventies’ en ‘traag’ géén scheldwoorden voor Sleepy Sun. Drie gitaren die er log pompende maar verbazend frisse en swingende rifs uitpersen. Het is overigens zéér goed mogelijk om op Sleepy Sun hartverscheurend sexy te heupwiegen in slow motion. Dat weten we van het meisje in de zwarte hotpants met de oranje bloem in het haar dat voor ons stond. Dag meisje!
Wij naar Gonjasufi. Dat Sumach Ecks één van de platen van het jaar onder de arm heeft, daar was bij de Gonzo-crew weinig discussie over. De vraag die zich wél stelde: hoe gaat hij al die prachtige, door The Gaslamp Killer bij elkaar gedigde psychedelica live neerzetten? Het antwoord was: ‘niet’. De eerste vijf nummers gingen volledig de mist in. Gonja’s excuus: mijn effectpedalen marcheren niet. Dit was inderdaad het meest schrijnende geval van ‘technische tegenslag’ dat wij ooit in de popmuziek tegenkwamen. Gonja zette het dan maar op een rappen. Na vijf nummers had Ecks zelf ook door dat hij een aanfluiting van het begrip ‘concert’ aan het neerzetten was en verdween hij in de coulissen. De meegereisde deejay bleef zijn ding doen – bandjes laten lopen met de tracks van Gaslamp Killer en hier en daar wat op een drumcomputer tokkelen. Ondertussen keken wij vol mededogen naar de technische crew die het effecten-euvel mocht trachten op te lossen. Maar toen dat eindelijk was gelukt en Gonja terugkeerde was het kalf allang verdronken. Dat er een twintigtal pubers de rest van het concert de naam van Joker – op meteen na Gonjasufi – stonden te scanderen zorgde er alleen maar voor dat de sfeer helemààl om te huilen werd. Dat Ecks na deze trieste vertoning ook nog even maatje Flying Lotus op het podium haalde – niet om een bijdrage te leveren, maar gewoon even een wederzijds schouderklopje uit te delen – veranderde het treurspel nog héél even in een tragikomedie.
Warp heeft voor Gonja een pracht van een promotiecampagne in elkaar getimmerd. Laat iemand bij die platenfirma nu ook de ballen hebben om de komende concerten van Sumach Ecks te cancellen, de man te dwingen aan een liveset te werken die ‘A Sufi and A Killer’ eer aandoet, en dan pas terug boven water te komen. Op youtube hebben we beelden gezien van liveshows met Gaslamp, en dat was al een pak minder treurig.
Op naar het hoofdpodium, dan maar. Het hoofdpodium? Gonzo? Zijn ze daar helemaal van hun ivoren toren geflikkerd? Ja, want The National stond op het hoofdpodium en ze stonden daar op hun plek. Na eerdere denderende passages op Rock Herk, Pukkelpop en in de AB van deze treurwilgen was het schande te zien dat de grote menigte zich richting Dancehall had verkast voor de duobill Goose en Soulwax. Dit was dé kans voor The National om meer dan zestigduizend mensen te betoveren met hun geraffineerde in bariton gehulde indie-treurnis. Met net een vierde plaat achter hun kiezen – ‘High Violet’ zal je later dit jaar in alle lijstjes zien triomferen – is de band uitgegroeid tot een hemelsmooie naam. Zelden hoorden we Matt Berninger zo te keer gaan. ‘Abel’ werd verscheurd en is altijd al het piekmoment in hun set geweest. Het waren de stillere, ingetogenere momenten die de hitte van de ondergaande zon counterde en de intredende schemering betoverde. Allen aan de grond genageld, behalve Matt die binnensmonds, met een glas wijn in de handen, zichzelf opfokte en duidelijk ontelbare demonen te geselen had.
Als Danger Mouse iets doet met James Mercer van The Shins, dan zijn wij benieuwd. Wij dus naar de Marquee voor Broken Bells. We hoorden véél mooi uitgewerkte arrangementen en een paar mooie songs, maar misten een beetje het heilige vuur. Toen we ook nog een sms kregen “Au Revoir Simone: tienermeisjes huiskamervlijt” was de beslissing snel genomen. Snel antwoorden met “Broken Bells: dertigers studiovlijt” en dan spurten naar de Club voor de tienermeisjes.
Au Revoir Simone, dat is: drie meisjes in het wit achter drie synths. En dan maar door knullige ritmeboxen ondersteunde casio-poptunes spelen. Dansmuziek waar zelfs wij op kunnen dansen: goeie punten van (sb). Ook de afsluiter – “Boys of Summer” van Don Henley – zat er boefpatat op.
Flying Lotus kwam op, lachte drie seconden zijn tanden bloot – een mengeling van een demonische grijns en onbezoedeld kinderlijk enthousiasme en, blies meteen daarna een bastoon de Chateau in waarvan onze neusvleugels nòg aan het natrillen zijn. Best een sexy gevoel overigens.
FlyLo koos slim en combineerde het beste van zijn twee platen met hiphopbeats. Het leidde tot een pijnlijk dipje waarop de grijnsende man snel ingreep en de chateau bestormde met zijn allerbeste dubstepbeats. Het snoeiharde concert, aangevuld met stuiterende visuals, dat (mt) van de man zag afgelopen voorjaar in de Brusselse AB zat er dus niet, maar in plaats was er dus intelligente hiphop. Een keuze die op een festival te verantwoorden is. Met een beetje geluk had u ons opnieuw, na Au Revoir Simone, kunnen zien dansen. Of dat een aantrekkelijke gedachte is, is niet aan ons om uit te maken.
Met hun tweedeling ‘Odd Blood’, had Yeasayer – een groep waarmee we nochtans hoog opliepen – nogal wat krediet verloren bij ons. Ook aan het concert in Trix, in maart dit jaar, denken we liever niet terug. Yeasayer heeft ergens de popmicrobe gevonden. Eén die gewenteld is in de grandeur van de jaren ’80, de zanglijnen van de Beach Boys en een hipheidsfactor waar New Yorkse bands niet vies van zijn. De set werd een best of van hun singlewerk afgewisseld met wat niemendalletjes die de fans zich duidelijk lieten smaken maar de critici in ons van radioactief gegrommel voorzag. Tot ‘Ambling Alp’ als slotakkoord de wereld werd ingestuurd.
Van 2ManyDJ’s zagen wij slechts de eerste minuten. Stephen Dewaele die het truukje met de ad random gekozen radiofrequenties nog eens bovenhaalt. Zéér ad random en gelukkiglijk toevallig was de frequentie van Studio Brussel: “wat gebeurt er nu? Ik denk dat Soulwax gaat beginnen. Jaja Soulwax-ax-ax-ax-ax gaat beginnen!” Waarop de deejay-boot naar voren werd gerold: denk de sci-fi-toren van Daftpunk duizend keer gekrompen, in seventies houten uitvoering en met twintig osram-lampjes in plaats van duizend kilo leds. En toen barstte het feest los. Maar wij moesten weer gaan bloggen, natuurlijk…
In het verleden hebben we met Gonzo wel eens gezeurd over het afsluitende vuurwerk op Pukkelpop. Blijkbaar leest Chokri de Gonzo want dit jaar waren er een paar extra traktoren ingeschakeld om al het vuurwerk naar Kiewit te transporteren. Als het goed is zeggen we het ook: dit was één lange bloemekée, uit de vier windrichtingen. Dit was vuurwerk heruitgevonden. Alleen iets té a-ritmisch, zelfs naar de avantgarde-zeurkousen-van-de-Gonzo-normen. Zelfs wij konden een kort applaus voor het vuurwerk niet onderdrukken. Wij, applaus voor vuurwerk! Dank u Chokri.
(sb, ks, mt)