We bekennen: ook wij laten ons tussen pot en pint al eens gaan voor een rondje Dewaele-bashing. Het is ook zo makkelijk: ze zijn belachelijk populair, om voornamelijk de verkeerde reden (hun kermisballige dj-sets) en stralen nét dat ietsje foute celebrity aura uit, dat ons gehumeurd maakt op een baaldag. Maar we zijn volwassen genoeg om daarin eerlijk te zijn: de broers zijn ook wanstaltig getalenteerd, hebben een uitstekende smaak en weten tot in de details hoe muziek wérkt op een uitzinnige massa. De laatste keer dat deze gonzoïst Soulwax zag, was toen ze jammerlijk verbleekten in het voorprogramma van Beck in Leuven. Dat was tien jaar geleden. Vandaag zagen we ze opnieuw op Pukkelpop. En stonden met open mond te kijken, misschien wel voor het eerst in ons leven, naar een volledig live gespeelde electro-techno-rockset, die eigenlijk de grenzen van het non-genre een beetje hertekende. Justice, Daft Punk, Digitalism en andere poppenshows met gezichtsloze poseurs: neem hier een voorbeeld aan. Zelfs electro is nét dat tikkeltje opwindender met wat vlees en bloed achter de knoppen. Verdiende top of the bill, en geen act gezien die de rol van festivalsluiter beter had vervuld.
(dv, sb en mt)