Dag één was toch af en toe ook lang wachten.
Op Fuck Buttons bijvoorbeeld. De Gonzo (circus)-crew was vastberaden om toch ook een stukje Iron Maiden mee te pikken, liefst de hits – zo zijn we als puntje bij paaltje komt dan ook weer wel. Maar na anderhalf uur nu en dan een smalende blik op het backstagescherm, afgewisseld door een paar keer “binnen tien minuten gaan we zeker eens kijken”, klonk daar plots de openingsrif van ‘Number of the Beast’ – en toen was Iron Maiden klaar. En waren wij klaar voor Fuck Buttons.
Wie er onze voorbeschouwing voor vandaag op nasloeg, wist: Fuck Buttons is Gonzo’s headliner voor donderdag. Een luide ‘fuck’ ontsnapte ons dan ook toen boven de ingang van de Chateau een rood ‘volzet’ oplichtte. Vals alarm zo bleek, want éénmaal binnen, hadden we in geen tijd een goeie plek. Naarmate de set vorderde, schoven Fuck Buttons langzaam op van dikke lagen van de mooiste ruis die we ooit hoorden (Christian Fennesz, u hoeft zich niet geattaqueerd te voelen: uw ruis is òòk van de mooiste die we ooit hoorden) richting warme beats met noisy acid-aanvallen. Laat u overigens niet wijsmaken dat Fuck Buttons noise brengen. Prurient – dàt is noise. Fuck Buttons zijn zalf. Tripzalf, om helemaal precies te zijn.
Flaming Lips dan. Wij mogen ondertussen nonkel zeggen tegen Wayne Coyne, en veel nieuws hadden we van hen niet meer verwacht. Zeker niet nadat ze in de Brusselse Ancienne Belgique vorige herfst – met de prima psychedelische ‘Embryonic’ op zak, toch weer naar oude hits grepen. Maar zelfs toen hadden we ons weer prima geamuseerd. De hits beperkten zich tot ‘Yoshimi’ en ‘She Don’t Use Jelly’ – waarvan alleen dat laatste een echte radiohit is geweest. Verder was er vooral veel psychedelica van ‘Embryonic’, die zich prima naar een livesetting bleek te laten vertalen. Overigens: Wayne Coyne mag er van ons altijd naastzingen – toonvaste psychedelica is voor salonpsychonauten – maar van dat euvel bleek Coyne vandaag bijzonder weinig last te hebben. Natuurlijk was er weer confetti en reuzenballonnen, en zeilde Coyne bij het begin van de set in een opblaasbal over het publiek. Maar dat is bijzaak, want anno 2010 zijn er bij Flaming Lips ook Giant Laser Hands. Daar gaan we u verder niks over vertellen – zo hebt u bij uw volgende Flaming Lips concert ook nog een verrassinkje tegoed. Wie overigens denkt dat de Flaming Lips louter een feestband zijn, mag nog eens denken. Flaming Lips is niét Gogol Bordello. Of kent u veel groepen die duizenden jonge kelen laten meezingen met teksten als “Do you realize / everyone you know / someday will die”? Of groepen die jarenlang consequent een begrafenismuziekje in elke set opnemen en dat totdat er geen enkele Amerikaanse G.I. overblijft in Irak? U kent wél veel van die groepen? Gelieve ze in de comments toe te voegen.
Ondertussen zat een ander deel van de Gonzo (circus)-delegatie bij These New Puritans. De bombast van hun tweede album ontdeed deze jonge Britten van hun wurgende doelloze indieketting die ze op hun debuut nog strak rond hun nek spande. Ze hadden een zoveelste niemendal bandje kunnen worden ware het niet dat ze plots hun albums van Steve Reich herontdekte, hun liefde voor het werk van Benjamin Britten en Japanse drummeesters. Het gevolg hiervan is te horen op ‘Hidden’, een plaat die pas na meerdere luisterbeurten zijn ziel blootgaf. Op een festival heeft niemand tijd om even stil te staan bij muziek en zeker niet als de zware basklanken de rest van het geluid overdonderen waardoor van de zang niets meer te horen was. These New Puritans verdronk in hun eigen geluid. Enige vorm van bekoring was veraf. De uitgang van de Chateau werd vroegtijdig ontdekt en ontgoocheld gingen we de frisse nacht in.
(ks, sb, mt)