Het duo Fabrice Eglin (gitaar) en Jérôme Noetinger(revox en opnames) begint met twee minuten stilte waaruit sporadisch brommende gitaar en elektrische geluiden opspringen. De verschillen tussen gitaar en vreemde elektronische tapegeluiden vallen grotendeels weg door de inventieve manier waarop Eglin omspringt met feedback en resonerende gitaarsnaren. Noetinger speelt regelmatig samen met Lionel Marchetti en erikM en in deze improvisaties laveert hij kunstig tussen minimalistische stiltemomenten en gewelddadige noiseuitbarstingen.
Compositions For Guitars Vol. 2 biedt een kort overzicht van wat er zoal leeft binnen de Japanse experimentele gitaarscène. En dat blijkt nogal divers te zijn. De oortergende gitaarfeedback van Toshimaru Nakamura blijft na een klein kwartier nog lang nazinderen. Tetuzi Akiyama knutselde via overdubs een compositie voor twee gitaren in elkaar, waarbij voorzichtig geplaatste noten elkaar niet voor de voeten proberen te lopen. Nog minimaler is Taku Unami: ook een compositie voor twee gitaristen, maar de geluiden liggen telkens een paar minuten uit elkaar verwijderd: spannend voor sommigen, dodelijk saai voor anderen. Het zijn dan ook vooral de twee bijdragen van Ground Zero gitarist Otomo Yoshihide die het meeste indruk maken. Door zijn genuanceerde omgang met geluid kan de Japanner de aandacht van de luisteraar vasthouden, van rockende gitaarriffs tot zich traag ontvouwende composities voor vijf huilende gitaren .