De twee Britse kerels die samen Day One vormen, kennen elkaar al sinds 1997. In 2000 kwam hun debuutalbum uit. Ondanks die tien jaar muzikale ervaring, is de kans groot dat je nog nooit van deze groep gehoord zal hebben. Op zich een vrij merkwaardige vaststelling, want enkele van hun liedjes zijn te horen op diverse soundtracks van populaire films en televisieseries. Toch ligt de verklaring voor de hand: de popliedjes van Day One kreunen onder karakterloosheid. Let op, de meeste songs op Probably Art zijn op zich verre van slecht. De rijke instrumentatie en vlotte melodietjes houden het in feite allemaal uiterst aangenaam. Aan de andere kant klinkt zowat elk nummer als een kopie van een bestaande hit: Bad Before Good verwijst naar Cornershop, Cosmopolita is pure Stereo MCs, Feet Firmly On The Ground citeert meer uit Becks werk dan gezond is en Saturday Siren herinnert aan Baby Bird. Hier en daar zit er een origineel nummer tussen (zoals bijvoorbeeld The Little Things met een grappige blokfluit en een alles relativerende tekst) maar die indruk kan ook voortspruiten uit mijn beperkte kennis van de popgeschiedenis. Neen, Probably Art is een allegaartje van op bewezen succesformules gebaseerde pop. En bij Gonzo (Circus) krijgen copycats respect noch krediet.