De duistere, tergend non-descripte hoes (OK, de voorkant valt wel mee) is wonderwel totaal niet in overeenstemming met de inhoud ‘Private Enemy’. Die bestaat uit sprankelende, open en sfeervolle jazz van de Italiaanse Federica Colangelo en vier medemuzikanten. Niet zomaar de eerste de besten trouwens: stuk voor stuk hebben ze eerder samengespeeld met de grote jongens en meiden en werden ze alom geprezen voor hun muzikale kunnen. Dat zoiets geen garantie is voor technische hoogstandjes met de gevoelstemperatuur van een vriesvak wordt hier gelukkig uitgebreid en vakkundig bewezen. Sax, gitaar, bas, drums en de piano van Colangelo werken zich geconcentreerd maar met losse hand door complexe, filmische structuren waarbij compositie en improvisatie hand in hand gaan. Vooral het zwierige spel van de frontvrouw is een plezier voor het oor: soepel en in hoge mate dynamisch, met een timing die verraadt dat ze min of meer absolute controle heeft over de materie. Wie dan toch de vijand is uit de titel van dit album – dat doortrokken is van een zonnig en ontspannen geluid – blijft een raadsel.