Begin februari 2011. Het uit Chicago afkomstige Disappears blaast ons muzikaal omver in een koude, Brusselse Magasin 4. Een paar weken eerder hadden ze dat al gedaan met hun tweede album Guider. Een album dat een heel jaar lang een trouwe metgezel bleef. Als we het allemaal weer even niet meer wisten, lieten we het album uit onze boxen schallen. Het album was een vuile kruising tussen postpunk en krautrock. En altijd die scherpe stem van Brian Case. Dit was hoe indierock voor ons moest klinken anno 2011. Dit was plaat die ons ondanks de donkere thematiek en klank oppepte, met een stek in hoogste regionen van ons eindejaarslijstje als gevolg. Amper een jaar verder en daar is de band al met een nieuw album – het eerste waaraan Steve Shelley van Sonic Youth als volwaardig bandlid meewerkte. De productie lag in handen van John Congleton, een man die al talloze producties deed en ook actief was in het uiterst inventieve indierockgezelschap The Paper Chase. Voor dit album trok Disappears zich terug in Echo Canyon West Studio van Sonic Youth. En ze kwamen eruit met een album dat ons opnieuw bij het nekvel grijpt. Vanaf het openingsnummer en eerste single Replicate tot slotnummer Brother Joliene. De productie is beter en dwingender. Er is iets meer afwisseling in de songs. Iets wat geïllustreerd wordt halverwege het album met het nummer Joa. Voor ons het hoogtepunt van de plaat. Er is al een plekje gereserveerd in onze eindejaarslijst. Wees daar maar zeker van.