Als band je plaat openen met een riff die meteen doet denken aan Joy Division en de rest van het nummer zingen als een jonge Robert Smith (The Cure) en de adoratie voor Adrian Borland en zijn The Sound geen seconde verbergen. Je moet het durven. Het Antwerpse postpunktrio Dead High Wire draait er zijn hand niet voor om. Kartonnen drums? Zo hoort het. Een beetje een schriele gitaar? Dat was in de jaren 1980 ook zo, dus waarom zouden wij dat niet mogen. Gelijk hebben ze. In het tweede nummer, ‘Laurel Canyon’, hebben ze het de hele tijd over Isolation, ja, dan weten we het ook wel. ‘Mileage’ duurt iets meer dan zes minuten maar verveelt geen seconde. Het nummer bouwt mooi op, zit vol goeie riffs en laat ons nostalgisch mijmeren over de vloerstaardersdansjes die in menig discotheek schering en inslag waren bij dit soort nummers. ‘Bbgap’ laat de meer punky kant van het trio horen, maar het nummer vloekt eigenlijk nogal met de voorgaande. Schoenmaker en zijn leest, zoiets. Sacha Jennis, Ruben Peeters en Thijs Vloebergs refereren echter net zo goed aan hun Belgische voorgangers. ‘The Parallel World’ klinkt, toevallig of niet nu de band weer in het middelpunt van de aandacht staat, aan Siglo XX. Zelfs qua zang, die met een degelijke productie niet meer zou passen, maar nu wel. Rauw en ongepolijst wil Dead High Wire klinken, net als de sound die ze als basis nemen. ‘Talk To Strangers’ ligt dan weer eerder in de lijn van Red Zebra. Afsluiter ‘Sedated Dreams’ is nog zo’n nummer dat hoge ogen kan scoren bij jaren 1980-liefhebbers. Of fans van Whispering Sons, die wel helemaal anders klinken maar wiens bronnen en helden dezelfde zijn. Knap gedaan.