‘I remembered my first love’, zingt James Vincent McMorrow aan het begin van zijn nieuwe plaat, net vooraleer een geprogrammeerde clap invalt. Vier jaar geleden schreef de Ierse folkzanger zijn debuutplaat Early In The Morning bijeen, waarop de folkgitaren en -banjo’s aan zet waren, om nu terug te keren naar zijn grote liefde: warme soul en moderne R&B. De Ier trok naar de Verenigde Staten en nam er een album op dat in het verlengde ligt van intense, broeierige platen als The Greatest van Cat Power en Voodoo van D’Angelo – niet toevallig McMorrow zijn favoriete plaat aller tijden. De jonge bard weerde de folkelementen niet volledig, maar vond een evenwichtige symbiose tussen akoestisch en elektronisch. Hij schreef gloedvolle arrangementen met een ziel bijeen, waarin de drumcomputer, veel pianopartijen en een stel blazers hand in hand gaan. De Ier ging erg subtiel te werk; nooit wordt het te druk en hier en daar zit een verrassende wending, zoals het verleidelijke, exotische gitaartje dat opduikt aan het slot van het titelnummer. Doorheen de minimale, meer experimentele nummers als All Points en Red Dust dwaalt dan weer de geest van How To Dress Well, met wie McMorrow ook zijn betoverende falsetto deelt. Ik ben niet geïnteresseerd in muziek gemaakt op maat van een antiekwinkel, liet James Vincent McMorrow begin dit jaar in The Guardian optekenen. Ik houd van het heden. Door licht van koers te wijzigen, en vooral door te doen waar hij zelf zin in had, lijkt het erop dat deze artiest zijn eigen plek helemaal gevonden heeft.