Elektro Guzzi overvalt ons met iets wat de band tot nu toe niet eerder deed. Het Weense trio, bestaande uit Bernhard Breuer (Innode, Tumido), Bernhard Hammer (Monochord en Jakob Schneidewind (Monochord), heeft al enkele platen uit waarop techno staat die wordt gemaakt met bas, gitaar en drums. Het trio doet dat ook live en bewijst daarmee dat degelijke techno ook live op een podium kan worden neergezet met traditionele instrumenten. Voor ‘Polybrass’ nodigden ze Hilary Jeffrey, Daniel Riegler en Martin Ptak uit. Dat trio trombonisten, die elk solo al het nodige hebben bewezen en actief zijn in The Kilimanjaro Darkjazz Ensemble, Sand en Zeitkratzer, geven de muziek nog meer body dan voorheen. Als in ‘Miney Mick’ ook nog eens een jongedame aan het zingen slaat, is de dansvloer helemaal niet meer veilig. Straf is vooral dat de drie trombones als één geheel klinken. Bijna alsof de drie muzikanten tot één extra muziekinstrument zijn herleid. Hier en daar lijkt wat ze spelen de richting van drones op te gaan, tot het originele trio de beat inzet en hedendaagse dance speelt. ‘Aerostat’ is er nog eentje met zang en behoort tot het beste wat Elektro Guzzi op dit album heeft gezet. Hier en daar, zeker als het om de puur instrumentale nummers gaat, lijkt het routinewerk. ‘Tourin’ bijvoorbeeld is niet veel meer dan een niemendalletje, terwijl ‘Magnet’ als een herhalingsoefening klinkt. Daar brengen de met dub gelardeerde slotnummers weinig verandering in.
LTO uit Bristol, lid van het mysterieuze elektronicacollectief Old Apparatus en met twee dromerige, met ambient en modern klassiek gevulde albums op zijn naam (‘The Number From Which All Things Come’ en ‘Storybook’) wijzigt voor ‘Déjà Rêvé’ eveneens zijn muzikaal palet maar doet dat wel op indrukwekkende wijze. Lang vergeten dromen, een ingebeelde toekomst of non-lineaire tijdssystemen zijn maar een paar van de onderwerpen waarrond hij nummers schrijft. Piano, accordeon, een stem diep in de achtergrond gemixt, soms licht dansbaar (‘Cuyabeno’) maar vooral etherisch aandoende klanklandschappen, complexe (piano-)arrangementen en een ingenieus spelen met klankkleuren maken van dit album een wondermooi, negen nummers tellend, geheel.
Lili Schulder is de naam van de New Yorkse artieste die achter de cijfercombinatie 51717 schuil gaat. Ze maakt deel uit van de DIY elektronica-scene in haar thuisstad en maakte eerder een tweetal ep’s en enkele cassettes. Haar minimalistisch aandoende klankkunst die ze nu voor het eerst op een langspeler presenteert, heeft wel iets weg van de dreigende geluiden van veel albums op Posh Isolation. Het onheilspellende karakter van de acht nummers, haar stem die soms wat neigt naar een fluisterende Cosey Fanni Tutti en muziek die tegelijk erotiseert en afstoot. Denk bijvoorbeeld aan ‘Journey Through A Body’ en ‘Heathen Earth’ van Throbbing Gristle, of het werk van Puce Mary. Haar Orthodox Joodse opvoeding, vol Chassidische melodieën en gefluisterde gesprekken in de synagoge vormen de achtergrond voor haar klankenwereld, die als het ware bol staat van ingehouden geweld en andere calamiteiten.