Het kwartet van Lonely Drifter Karen bestaat uit de leden Tanja Frinta op zang, toetsenist Marc Melià Sobrevias, gitarist Clément Marion (JoieJoieJoie) en drummer Maxime Malon, allen Europeanen en woonachtig in Brussel. Niet zo vreemd ook, aangezien het de thuisstad van hun label is en de strategische ligging om gemakkelijk te kunnen rondtoeren. Dit is inmiddels hun derde langspeler en op deze gaan ze een stapje verder dan op hun vorige platen. Waar ze eerst nog vooral balanceerden op de rand van folk, songwriter en muzikale cabaretsferen gaan ze nu meer het experiment aan met jaren 1980 synthesizer pop en spacepop. Hierdoor vallen er vleugjes van Roxy Music, Stereolab en zelfs Broadcast te herkennen, evenals een jonge Gang Gang Dance voordat deze de kant van zware beats verkozen. De opener ‘Three Colors Red’ is meteen een mooie nostalgische popsong voor de dansvloer. ‘Dizzy Days’ is een trage synth-folk song die voortkabbelt op een mooie melodie van synthesizer en ukelele. In ‘Comet’ horen we catchy jaren 1980 electropop die eventjes doet denken aan Air‘s ‘Kelly Watch the Stars’ en ook in ‘Henry Distance’ blijven we in gemoedelijke electropop-sferen met zweverige klanken en mysterieuze effecten, alsof het de soundtrack van een oude sciencefictionfilm is. ‘Velvet Rope’ is de enige echte misser en komt niet uit de verf. In ‘Traffic Lights’ herpakken ze zich door de geest van Nico en de Velvet Underground op te roepen door echozang en sterk lo-fi gitaarspel van Marion. De resterende songs blijven vooral in de jaren 1980 hangen, waarvan ‘Hunters To Heaven’s Mind’ en ‘Exactly Light’ voor een passend slot zorgen. Luistervriendelijke muziek voor de liefhebber van spacepop indie met een zwak voor nostalgische synth geluiden.