Even opgezocht: dit is mijn zesde Karate-plaat. De kans is miniem dat het ene album dat ik niet bezit radicaal van de uitgezette koers afweek, dus kan ik redelijk veilig besluiten dat ‘Pockets’ klinkt als alle vorige Karate-albums. Ze hebben met hun jazzy postrock misschien maar één scorende slag en met de emotierijke vocalen van Geoff Farina slechts één vlotte stamptechniek in huis, maar wie maalt er om als je ze beide zo perfect beheerst dat je elke kamp winnend kan afsluiten? Als consistentie een olympische discipline was, won Karate goud, zilver en bons. Geef hen die zwarte band nu maar, en schrijf hen voor volgende keer in een andere discipline in. Zien wat ze daar van bakken.