Edward Ka-Spel heeft een konijnenpoot in zijn achterzak, of zou het kunnen dat de primitieve talismannen waarmee hij zich live behangt echt werken? Na vijfentwintig jaar en een kast vol cassettes, platen en cds, blijven we het vertikken om ook maar één LPD release de deur uit te gooien, en wel hierom: elk album bevat (minstens) één zuivere parel die in zijn eentje boven de drab uitstijgt en eeuwig zal schitteren. Natuurlijk zaten we niet op Plutonium Blonde te wachten, en het openingsnummer laat ons Siberisch koud. Maar dan slaat de konijnenpoot toe: Rainbows Too? betovert ons kil hart vanaf de eerste noot met alles waar we LPD dankbaar voor moeten zijn. Krautrockinvloeden, gepijnigde (en pijnlijke) teksten, dreigende synthesizerlijntjes, jaren 1980 saxofoonpartijen, en elektronische experimenten masseren onze geest. Zouden we tien minuten later nog durven beweren dat deze cd matig is, en dat we moeiteloos uit het blote hoofd vijftien betere Pink Dots albums kunnen opsommen? Niet dus.