Groepsnamen kiezen, behoort niet tot hun talenten (hoesontwerp evenmin, trouwens), maar Dogs Die In Hot Cars zijn er weliswaar twintig jaar na datum- wél in geslaagd een goeie jaren tachtig-plaat uit te brengen. Rennen is niet nodig: denk vrolijke XTC, denk late Wire met gitaren in plaats van oubollige computers. Denk Talking Heads op partydrugs. Qua hedendaagse springerigheid kan Franz Ferdinand als vage referentie dienen. Of Dogs Die In Hot Cars even hitgevoelig zijn, moet nog blijken. Ze doen niettemin hun best: nooit wordt er gas teruggenomen en geen enkel nummer is minder dan aanstekelijk. Minstens zes van de tien tracks op Please Describe Yourself zouden als single kunnen dienen. Somewhat Off the Way bijvoorbeeld. Indien DDIHC dit nog meer als een XTC-ode hadden willen laten klinken, hadden ze er n extra refrein moeten instoppen. Children by the millions sing the songs of Andy Partridge . Jammer genoeg heeft de band zich geroepen gevoeld om in hun teksten nóg verder afgelegen uithoeken van het universum der meligheid te verkennen. Een nummer ophangen aan Catherine Zeta Jones en Angelina Jolie (Celebrity Sanctum), tot daaraan toe wij zijn óók nog steeds aan het puberen en zelfs Paul Newmans Eyes willen we hen wegens de geweldige melodicasolo nog vergeven, maar wie macrobiotiek en Feng Shui (Pastimes & Lifestyles) tot onderwerp neemt, moet dringend het volledige oeuvre van Michel Houellebecq door de strot geramd krijgen. Maar de tunes zijn dus wél top!