Twee nieuwe plaatjes op het Heptown, dat is een verademing in dit winterse en bar koude weer. Heptown profileert zich dan ook vooral met surf, rockabilly, psychobilly, garage, punkrock, jazz, swing en country, en op dergelijke muziekjes is het steeds leuk een feestje te bouwen én is het makkelijker denken aan warmere dagen waarop de zon toch enigszins schijnt. Het Zweedse trio Astrolites past volledig in dit plaatje. Opgericht in 2002 maar pas sinds 2005 in zijn definitieve bezetting. Gitarist en zanger Örjan Jonsson (Raging Hell Billys, Alien Cowboys), drummer Marku Kallunki (idem) en bassist Uno Eiving (Black Out, Jack Baymore, Green Kryptonite) verrasten in 2005 met hun debuut Hard Luck. Sindsdien gaat het alsmaar beter met Astrolites: songs duiken op in allerlei soundtracks, de shows gaan hard, en nummers verschijnen op allerhande compilaties, waarvan hun bijdrage aan Dancing On Your Graves, een eerbetoon aan Hellacopters, misschien wel de bekendste en belangrijkste is. Play For Keeps zet de lijn verder en verenigt instrumentale surfnummers met wilde psycho- en rockabilly, een mengvorm van Reverend Horton Heat en Stray Cats op een dieet van motorfietsen, hot rods en tattoos uit de jaren 1950. De stijl van elke song is anders, niet alle surfsongs staan netjes achter elkaar bijvoorbeeld, en we voelen bijna het zweet van hun lijven druipen bij het inblikken van de dertien tracks. Zelfs bij de cover van Ring Of Fire, geschreven door June Carter en wereldberoemd geworden door Johnny Cash. De vier Deense dametjes van Cherry Overdrive pakken het heel wat conventioneler aan. Twaalf brave poprockliedjes met erbovenop de stem van Lene Kjaer Hvillum, die een beetje doet denken aan een verkouden Anouk. We denken ook aan een zachtere versie van The Runaways, het leer weg, de hardrockattitude weg en zwierige, jaren 1950-jurkjes (allemaal hetzelfde) in de plaats. De liedjes zijn trouwens best in orde, een beetje te lief soms en toch charmant. Go Prime Time, Honey! is reeds hun tweede album en de dames kunnen ongetwijfeld nog een poosje doorgaan met het schrijven van liedjes die aangenaam weg luisteren, nergens blijven hangen maar wier smoeltjes als ze eenmaal op een podium staan, iedereen vertederen. Het oog wil ook wat natuurlijk.