Om de een of andere reden vonden Jim ORourke en Christoph Heemann het nu tijd om terug te grijpen op gezamenlijke opnamen uit hun beider prille carrières. In 1991 trok ORourke, net afgestudeerd musicus, naar Duitsland om er Heemann te ontmoeten, die net zijn studio had opgezet. Het was het begin van een intense samenwerking. Nu beide heren een behoorlijk oeuvre en vele samenwerkingen met anderen rijker zijn, hebben ze besloten de oude opnamen uit het archief te trekken. Begrijpelijk dat voor de liefhebbers van ORourke en/of Heemann dit oude werk niet zal verrassen, maar evenzo begrijpelijk dat dat de liefhebbers worst zal zijn. En terecht. Plastic Palace People Volume 1 bestaat uit drie lange (ongetitelde) stukken. De eerste is met een klein half uur meteen de langste. Het begint met een duister en industrieel aandoende drone en een rinkelend toon alsof er iets resoneert; een metalige drone schuift er overheen. De drones intensiveren, maar lijken ook gruiziger en instabieler te worden, schuiven over elkaar, veranderen. Ook de twee volgende tracks spelen met drones, die golven, vibreren, in hoogte stijgen en dalen, afwisselen en over elkaar schuiven. Soms komen daar ritselende, ratelende en haast grommende geluiden bij. En, in de tweede track, het plots weinig abstracte geluid van ademen. Effectbejag? Toch is het ook spannend. ORourke en Heemann creëren atmoferische stukken met een broeierige, duistere dreiging, waarbinnen toch een grote variatie en klankenrijkdom is te horen. Goed idee om dit uit de archieven te halen, enne, betekent die Volume 1 dat we echt nog meer kunnen verwachten? Alstublieft, heren?