Eerst probeerde New Yorker Luke Temple het onder zijn eigen naam. Op die manier bracht hij twee folkalbums uit die we mogen categoriseren onder de noemer snel te vergeten. Om niet aan zijn eigen naam vastgekleefd te blijven bedacht hij het pseudoniem Here We Go Magic. Daarvan verscheen begin 2009 een zelfgetiteld album. Ondertussen is dit éénmansproject uitgroeid tot een vijftal en komen zij met deze Pigeons op de proppen. Een album dat afgaand op de hoes en de bio psychedelische folk zou moeten zijn. En dat is het ook, maar wel muziek met restricties. We horen hier en daar ook cheesy, naar de foute jaren 1980 neigende, synthloopjes opduiken. De eerste songs worden op een gehaast tempo afgewerkt. Daarna wordt er hier en daar wel gas teruggenomen. Maar echt overtuigd raken wij nooit. Luke Temple is misschien wel het soort muzikant van altij- net-niet. Net niet straf genoeg, net niet pakkend genoeg. Maar ook net niet slecht genoeg om te zeggen dat hij iets anders moet gaan doen. Wat moet je met dat soort platen? (www.herewegomagicband.tumblr.com). Op hetzelfde Secretly Canadian-label komt ook de nieuwe, tiende plaat uit van het Texaanse gezelschap Windsor For The Derby, een band die al sinds 1996 een volstrekt eigen koers vaart en telkens opnieuw meer dan degelijke platen aflevert. Iets wat hier ook weer het geval is. We horen postrock en indierock voorzien van licht psychedelische toetsen. Windsor For The Derby zal waarschijnlijk nooit echt groot worden, hoeft ook niet van ons. Als ze ons om de zoveel tijd verblijden met een meer dan degelijke plaat zijn wij sowieso mild gestemd.