Albums die slechts één nummer bevatten, en muziek die ook nog eens wordt omschreven als contemporary chamber music doet bij sommigen de moed direct in de schoenen zakken, maar vrees niet. Waar variatie veelal een groot probleem is bij dergelijke werkstukken, laat Dirac horen hoe het moet. Dit is vakwerk. Het drietal bestaande uit Peter Kutin, Daniel Lerchner en Florian Kindlinger bespelen diverse akoestische instrumenten over een sluimerende laag aan geloopte drones met een opmerkelijk spanningsveld. Dit betreft hun derde album, waar de voorgaande nog dankbaar zijn uitgegeven door het Nederlandse Databloem. De veranderingen in het stuk zijn subtiel, maar consistent en de drone glooit van climax naar climax. Viool, klarinet en gitaar laten zich repetitief horen onder het tapijt aan ambient en veldopnames. Phon laat zich beluisteren als een zomerstorm. De wind trekt langzaam aan met toenemende kracht, met hier en daar een rukwind, tot de uiteindelijke apotheose zich voltrekt en de rust plotsklaps weerkeert. Een spannende en vooral mooie exercitie, waar digitaal en akoestiek elkaar prachtig overlappen. Natuur ontmoet de machine. Zo horen we het graag.