Aun kent vele vormen. Een paar jaar geleden maakte het vehikel van Canadees Martin Dumais nog donkere drones, vervolgens besproken we zijn album ‘VII’ als een kruising tussen Scorn en Sunn O))) en het daaropvolgende ‘Black Pyramid’ paste in het vakje dark ambient. Genres die voor het ongeoefende oor wellicht dicht bij elkaar liggen, maar binnen al dat donkers niettemin een veelzijdig oeuvre vormen. En nu schuift Dumais, inmiddels vergezeld van Julie Leblanc, door naar het volgende schemergebied, dat van de shoegaze. De gitaren, de ruis en de drones staan in dienst van een dromerige geluidsnevel waar Leblancs stem als een hemelse sirene doorheen waaiert. Zo nu en dan loopt ergens in de mist ook nog een drummachine mee, waarmee Aun zich in My Bloody Valentine– en Altar Eagle-territorium begeeft. De meer amorfe nummers vol ruis en uitgestrekte gitaartonen zullen in de smaak vallen bij wie Troum of het laatste album van Jefre Cantu-Ledesma een warm hart toedragen. Niet zo overrompelend als ‘VII’, maar de moeite van het luisteren waard. Veel verstilder is ‘Dear And Unfamiliar’ van Birds Of Passage & Leonardo Rosado. Birds Of Passage is de nom de plume van de Nieuw-Zeelandse singer-songwriter Alicia Merz, die eerder dit jaar het zeer fraaie ‘Without The World’ maakte, een album vol etherische, half gefluisterde poëzie tegen een kale achtergrond van gitaar en elektronica. Portugees Rosado maakte een aantal platen vol warme ambient met field recordings, een beetje in de lijn van het 12K label. Samen produceren ze de som der delen waar niks mis mee is. Abstracte ambient als een heiige dag, waarbij net onder het oppervlak percussie, gitaar of piano te horen is, soms met een Aziatisch karakter en een hoofdrol voor Merz’ lome, intense stem. De melancholie is in die stem ingesloten, maar door het warme geluid dat Rosado produceert, is het resultaat minder zwaarmoedig dan Merz’ solowerk (en ook een beetje meanderend, tegen het einde). Goed voor iedereen die het niet op de heupen krijgt van half-fluisterende vrouwen en voor de gelukkige bezitters van de Winter’s Day 7inch op Morc van vorig jaar (om nog maar eens een veel te gelimiteerd plaatje te pluggen). De laatste nieuwe oogst van Denovali is van de hand van White Darkness, het soloproject van Jason Köhnen, beter bekend als Bong-Ra en bassist van The Kilimanjaro Darkjazz Ensemble. ‘Tokage’ ligt wel enigszins in het verlengde van die laatste band, al heeft de Utrechtenaar met name het donkere behouden. Trage, breed uitgemeten doom-jazz drums slepen de luisteraar door een zombie-mars heen, terwijl een omineus galmende piano allerhande onheil belooft. Sinistere elektronica en een afgeknepen huilende gitaar maken de horrorsoundtrack compleet. Halverwege duikt Rachael Kozak (Hecate) op om ons met raspend black metal-gefluister à la Diamanda Galás verder te ontregelen. ‘Tokage’ leunt zwaar en effectief op een zwartgallige sfeer, maar tegelijk is het ook een hele zit. Het wegstervende gekreun komt na drie kwartier dan ook als een verlossing.