De missie van het Franse Infrastition valt in grote mate te vergelijken met het Nederlandse Enfant Terrible, namelijk het opdiepen, oppoetsen en archiveren van vergeten muziek uit de jaren 1980 met de nadruk op new/cold/minimal wave en postpunk. Het motto van het label laat dan ook niets aan de verbeelding over. 80s sounds for today, daar draait het allemaal om. Waar Enfant Terrible vooral graaft in de Nederlandse underground van dat tijdperk, doet Infrastition dat (uiteraard) in de eigen turflaag. Dat leverde sinds 2004 al onder meer heruitgaven op van Danse Macabre, Clair Obscur, Resistance en Opera Multi Steel. De al niet onaanzienlijke catalogus wordt ditmaal uitgebeid met twee dubbelcds van Die Bunker en DZ Lectric. Voor Die Bunker wordt in vier cds teruggegrepen naar vier periodes (1983-84, 1985-87, 1988-90 en 1991-93) aan de hand waarvan de muzikale evolutie van de band makkelijk kan worden gevolgd. Aanvankelijk beweegt Die Bunker zich in de lichtschuwe marge van de minimal wave en is het een kind van zijn donkere tijd. De negen tracks op het voor fans van minimal wave aan te bevelen Peut-Être QuIl Ny A Plus Rien? dateren nog uit het cassettetijdperk en laten een band horen die neigt naar vroege D.A.F. en het monotonere werk van Echo West. Naarmate Die Bunker technisch beter wordt, worden de composities theatraler, een fenomeen waaronder nog wel meer Franse wave-acts gebukt gingen. Het vierde album, Histoires DAmour, een collectie nooit eerder uitgebrachte livenummers opgenomen in Parijs in 1992, is dan al mijlenver verwijderd van het doemverleden; rudimentaire ritmes uit primitieve drumcomputers en zwartgallige, galmende stemmen hebben dan al lang plaats gemaakt voor cabareteske pop, ska, Franse chanson en opgewekt vertier dat naar het einde toe huppelt tussen Les Négresses Vertes en Mano Negra.
Dezelfde stilistische schizofrenie, maar dan op één album, valt ook waar te nemen op Be Eclectic!, dat zijn titel wat dat betreft alvast waar maakt. Het album grijpt terug naar de periode 1981-1986 en etaleert onder meer samenwerkingsverbanden met Die Form, Magnétique Bleu en Les Maudits. Compositorisch drijft er helaas niet genoeg vet op de soep om de oren te doen spitsen. Ronduit zeurderige stukken als bijvoorbeeld Razorblades zijn voldoende om deze release in zijn totaliteit te klasseren waar hij thuishoort: in de vergetelheid. De enkele zeldzame pareltjes zijn voor de iPod.