In Zuid-Amerika rommelt momenteel de cumbia goed in het rond. In vele bastaardvormen en er komen altijd nog nieuwe bij. Axel Krygier is een producer, multi-instrumentalist en componist uit Argentinië die al stevig wat jaren meedraait in de alternatieve scene. In de Lage Landen hadden we nog nooit van hem gehoord tot Crammed hem oppikte en hiermee is zijn eerste internationale album een feit. De zonnige opener ‘Cucaracha’ begint al direct met een dosis dubby beats, een vlijtige accordeonmelodie en lome zang. Geen vrees, dit is geen plaat gevuld met typische latino stijlen, maar er is een eigenzinnig experiment te horen van elektronische technieken, dwarse jazz, glijdende bluegrass gitaren en zelfs de inbreng van krasse klezmerinvloeden. In ‘Pesebre’ horen we bijvoorbeeld elektronische schapen blaten terwijl een orgelfunkriedel ingezet wordt en de krekels ook digitaal beginnen mee te tsjirpen. Bij de song ‘Llega Enero’ wordt er gelachen met vocoders en horen we hobbelende pianohiphop met een knipoog. Dit alles klinkt misschien speels en kinderachtig, maar het swingt wel degelijk op een muzikale komische manier en precies daarin schuilt het verrassingselement van deze plaat. Naïef en doordacht, zo lijkt de werkwijze van Krygier te zijn waarbij hij tegen het kitscherige aanschuurt zonder zich eraan te verbranden. Het geluid behoudt hoe dan ook een waardig karakter. Wie het gekke cumbiageluid van Dick El Demasiado kent, zal hier af en toe overeenkomsten horen, al duikt Krygier dieper in bepaalde richtingen buiten geplaveide paden. Ach, de natte zomer mag dan al voorbij zijn, deze goedlachse plaat bewijst dat zonnige muziek ook experimenteel mag klinken.