‘Permanent Cavity’ zal wel niet op onuitroeibare cariës slaan, maar het had prima gekund. Het geluid is zwart, verdorven en zweert als een rottende kies. Mattias Gustafsson niet te verwarren met, en geen familie van saxofonist Mats is al een jaar of vijf verantwoordelijk voor een gestage stroom releases op alle mogelijke doe-het-zelf-formaten, en brengt nu zijn eerste echte cd uit. Gustafsson haalt de gebruikelijke gereedschappen van de industriële lawaaimaker tevoorschijn krakende analoge kasten, echoënde tapeloops, vervormde feedback en noise, metaalgeschraap en smeedt er kundig een nachtmerrie van een plaat mee. Hij tapt daarmee uit hetzelfde vaatje als bijvoorbeeld Hair Police, Wolf Eyes en Blue Sabbath Black Cheer, maar legt in tegenstelling tot die bands een beheersing aan de dag die de muziek een enorme dreiging geeft. De songtitels suggereren een tocht door donkere tunnels naar een onderaardse holte; een tocht die soms zo onguur is, dat Gustafsson de titels van drie van de zeven nummers maar heeft doorgestreept om er niet aan te worden herinnerd. De muziek is daar een uitstekende soundtrack bij. Veel nummers spellen onheil met smerige grondtonen en galmend geschuur, die steeds onherroepelijk leiden tot heftige uitbarstingen van overstuurde power electronics. Die opbouw voorkomt ook dat de geïmproviseerde noise al te vormeloos en vrijblijvend blijft. In het midden van de tocht is er het relatieve rustpunt van een nummertje dark ambient, maar verder is ‘Permanent Cavity’ een nietsontziende plaat. Voor iedereen die geen zin in de zomer heeft.