“Ook paniekaanvallen verdienen een soundtrack”, dat is wat de Roemeen Dracula Lewis moet hebben gedacht toen hij ‘Permafrost’ in elkaar zette. Vier nummers die zeventien minuten lang de knoop in de buik en het angstzweet van een nachtelijk fietstocht langs de Noord-Brabantse maisvelden op de avond dat je ‘Childern Of The Corn’ – eventueel onder het genot van wat verdovende/geestverruimende middelen – hebt gekeken bij vrienden aan de andere kant van de stad. Dat paranoïde gevoel, waarbij je weet dat er niets is, maar toch voortdurend voelt en ziet dat er wel iets is, is het gevoel dat ‘Permafrost’ ook oproept. Zware dubstep doordrenkt met industrial waarover de Roemeen ingeblikte vocalen werpt die nauwelijks zijn te verstaan, maar daarmee niet minder beknellend zijn. Grootste kracht van deze vier duistere nummers is echter dat de dreigend brommende bassen en angstige zingende synths ook tot bewegen aanzetten. Bouwend met elementen uit de industrial, darkwave, krautrock en dubstep martelt Dracula Lewis als het kleine slechte broertje van Burial de luisteraar bijna de dansvloer op, om hem daar vervolgens ruim een kwartier gevangen te houden.