Het uit de Gentse ondergrond ontsproten The Black Heart Rebellion maakte sinds zijn geboorte in 2004 een grote ontwikkeling door. De band hoort bij het collectief dat bekend staat als Church Of Ra, wat niet wil zeggen dat TBHR gelijkaardige muziek gaat. De kerk is een verzameling gelijkgestemde muzikanten en andere kunstzinnigen die vrij hun eigen artistieke keuzes kunnen maken. Voorgangers ‘Monologue’ en ‘Har Nevo’ klonken loodzwaar. TBHR vertoonde verwantschap met de postmetal van bands als Isis en Cult Of Luna. Tegelijk stond de groep met al zijn ledematen in de steviger postrock van bijvoorbeeld Mogwai. De sfeer was donker en mysterieus, en dat is zowat het enige dat echt overeind is gebleven. Het geluid, de muziek, de nummers die we horen zijn niet voor één gat te vangen en geven hun geheimen absoluut niet prijs bij een eerste beluistering. We waren vertwijfeld want wat moesten we hier mee? We vonden het zeker geen slecht album, alleen wisten we er initieel geen raad me. Dat komt mee door de uitgebreide waaier aan gebruikte instrumenten, waaronder een bouzouki en door de hier en daar opduikende invloeden uit het Verre Oosten. Tribaal aandoende drums en de hypnotiserend overkomende stem van Pieter Uyttenhove duiken op in opener ‘Body Breakers’, waarna TBHR de luisteraar beet heeft en die meeneemt op een verrassende muzikale reis die nog weinig met post-whatever te maken heeft. Elk nummer klinkt een beetje anders qua stijl en toonzetting, en soms lijkt het alsof de plaat is opgedeeld in groepjes van telkens twee nummers, al is dat waarschijnlijk puur onze eigen perceptie. Ondertussen hebben we de cd ettelijke rondjes laten draaien, en de conclusie blijft steeds dezelfde: ongrijpbaar maar o zo mooi en boeiend. Net als de voorgangers wordt de cd ook uitgebracht in Japan, want daar breken deze Gentenaars al ettelijke jaren potten.