Na lang wachten was het afgelopen weekend dan eindelijk zover: Pelagic Fest 2024. Locatie was De Muziekgieterij in Maastricht, een plek die perfect bleek voor dit tweedaagse evenement georganiseerd door het Duitse label Pelagic Records. Op het affiche onder meer The Ocean, LLNN, Hippotraktor en Karin Park.
Wie ons labelreport over Pelagic Records heeft gelezen in GC# 166, weet dat we bij Gonzo (circus) enthousiast zijn over de kwaliteit van de muziek die het label levert. Dat we opgetogen waren dat er een tweedaags festival op de planning stond in het teken van het vijftienjarig bestaan van Pelagic is dan ook een understatement.
Aftrap
Muzikaal is het twee dagen lang genieten van postrock, postmetal, sludge, electronica en rock ‘n roll. De Belgische band Thot trapt het festival op zaterdag af met hun vorm van energieke postrock met een combinatie van Franse en Engelse zang. Het is hun laatste optreden met zangeres en toetsenist Anaïs Elba, die een warm applaus krijgt.
Ondanks het vroege tijdstip is de grote zaal al aardig vol, een teken dat we hier te maken hebben met echte muziekliefhebbers die het liefst zo weinig mogelijk missen van het festival. Ook bij het optreden van WuW, het eerste in de kleine zaal, is het volle bak. WuW is een project van de broers Benjamin en Guillaume Colin, maar voor hun instrumentale postrock wordt het tweetal live bijgestaan door een aantal gastmuzikanten. Indrukwekkend detail is de modulaire synthesizer die centraal op het podium staat en waar geluiden uit tevoorschijn worden getoverd die de toch al meeslepende muziek met bijzondere geluiden aanvult.
Eerste hoogtepunten
De eerste twee hoogtepunten zijn voor ons het uit Parijs afkomstige Lost in Kiev en het Belgische Hippotraktor. De Fransen spelen een indrukwekkende instrumentale show in de grote zaal die het publiek betovert. Extra tof is dat ze het nummer ‘Prison of Mind’ spelen, waarop Loïc Rossetti (zanger van The Ocean) meezingt. Hij komt ook daadwerkelijk het nummer meedoen op het podium, wat een golf van enthousiaste reacties teweegbrengt. Het is alvast een voorproefje van wat later die avond én de volgende dag zal komen als Rossetti met zijn eigen band de mensen weg zal blazen.
Hippotraktor tapt uit een ander vaatje, namelijk uit dat van postmetal met djent-invloeden, maar de aanwezigen in de kleine zaal drinken het aangebodene met gulzige teugen. De Belgen kwamen, zagen en overwonnen met een set die druipt van energie, intensiteit en zweet. Dat laatste klotst bijkans tegen de plinten, want de temperatuur buiten (ruim dertig graden) begint langzamerhand ook de strijd tegen de airconditioning binnen te winnen. Het optreden is echter het afzien waard, want wat een show! Lees in onze komende editie ook vooral de Luistertest die we onlangs deden met Stefan de Graef, zanger van Hippotraktor alsmede zanger-gitarist van Psychonaut.
Afmeldingen 1
Met Psychonaut hebben we overigens een van de twee afmeldingen op voorhand van het festival genoemd. Eerder werd al bekend dat JeGong helaas moest afzeggen, een dag voor het festival werd bekend dat Psychonaut wegens familie-omstandigheden niet zou kunnen spelen op de zondag. Als vervanging zal The Ocean een tweede set spelen.
Het voordeel van een programmering als die op Pelagic Fest, met twee zalen met optredens die elkaar telkens afwisselen, is dat men in theorie elke band zou kunnen zien spelen. Er zijn echter ook momenten dat het lichaam vraagt om andere voeding dan muziek en bier en er ook wat gegeten moet worden. Daardoor missen we op dag 1 het optreden van Playgrounded. Een voordeel is wel dat zowel het geluid als beeld van elke show wordt doorgezonden de foyer in, dus er kan altijd wel een stukje worden meegepakt.
Beukend
Na het afvegen van alle Hippo-zweetdruppels bewegen we ons naar een rustig plekje in de grote zaal om bij te komen bij de indringende muziek van A Swarm of the Sun. Dit Zweedse duo (live ook bijgestaan door een hele band) is door de jaren heen van meer postmetal-geörienteerde muziek richting beklemmende postrock gegaan en met nieuwe nummers als ‘The Burning Wall’ en ‘The Pyre’ weten ze de huidige gemoedstoestand in de wereld te vertalen naar het podium en de aanwezigen. Intense pracht.
De Texanen van Glassing zijn dan weer van een heel andere orde. Samen met het Deense LLNN vormen zij een segment harder dan te hard (even een referentie voor de Osdorp Posse-liefhebbers tussendoor). Vijftien minuten later dan gepland stappen de Amerikanen op het podium, om vervolgens hun blackened postmetalgaze over de toeschouwers uit te strooien. Met hoge blackmetalscreams en blastbeats, afgewisseld met epische gitaarriffs, dompelen ze de kleine zaal onder in een deken van duisternis.
In dezelfde zaal beukt LLNN vervolgens nog harder in op de aanwezigen. Zij het van een ander soort hardheid dan Glassing: de Denen zijn meer van de sloophamer dan van het mitrailleurvuur. Hun sludge-geweld en geschreeuw beuken onophoudelijk in op de mensen in een kakofonie als neerstortende gebouwen. Niet voor een ieder, gezien de mensen die schoorvoetend de zaal weer verlaten, maar voor de ware aanbidders is het een mis van de bovenste sacrale plank.
Oudgedienden
Tussen deze twee heerlijke herrie-shows door speelt zich een ander meesterlijk schouwspel af in de grote zaal, alwaar de Noord-Ierse oudgedienden van And So I Watch You From Afar laten blijken en horen dat ze hun instrumentale postrock zodanig goed in de vingers hebben dat ze met schijnbaar gemak technische hoogstandjes verweven met emotionele zeggingskracht. De band bestaat al twintig jaar en zijn redelijk recent uitgekomen bij Pelagic Records, waarop hun nieuwe album ‘Megafauna’ deze maand is uitgebracht.
Afsluiter in de grote zaal op de eerste dag is The Ocean zelf. Voor een afgeladen zaal speelt de band hun album ‘Pelagial’ in zijn geheel, ter ere van het elfjarig bestaan ervan. Aangevuld met een aantal oude klassiekers als ‘Firmament’ weten de Duitsers het publiek te overweldigen en laten ze blijken toch echt een van de allerbeste livebands te zijn. Wijzelf zijn ook overweldigd en laten moe doch voldaan de afsluitende set van Arms and Sleepers in de foyer voor wat het is en gaan hotelwaarts.
Afmeldingen 2
Dag twee begint met slecht nieuws: de show van Ihsahn, afsluiter in de grote zaal, wordt geannuleerd. De Noren staan vast op het vliegveld van Oslo door een staking van SAS en kunnen niet op tijd in Maastricht geraken. Gelukkig is er een oplossing gevonden: het Belgische Cobra the Impaler zal de dag afsluiten. Weliswaar in de kleine zaal, want het hele programma wordt enigszins aangepast. Dit betekent onder meer dat een aantal bands een kwartier langer mag spelen dan oorspronkelijk gepland.
Dit geldt bijvoorbeeld voor Spurv uit Noorwegen, die de dag openen in de grote zaal. Met veel aanstekelijk enthousiasme weten de Noren het publiek direct mee te nemen in hun reis van instrumentale postrock die laveert tussen ingetogen en uitbundig. Hetzelfde geldt voor het Zweedse EF, die tevens in de grote zaal een set spelen die varieert tussen verstilde pracht en opzwepende bombast.
Sludge
In de kleine zaal is er plek voor geschreeuw en gebeuk. Bipolar Architecture uit Frankrijk speelt met veel plezier en vooral de nummers van hun nieuwe album ‘Metaphysicize’ worden door de aanwezigen omarmd. Een andere Franse band, Love Sex Machine, verpulvert vervolgens de zaal met een lading ouderwets meedogenloze sludge. Hard en vernietigend.
Het Belgische Briqueville missen we helaas, omdat we toch ook deze dag weer wat moeten eten. Op de aanwezige schermen zien we nog wel dat ze een imponerende podiumpresentatie hebben, gehuld in kledij die hen onherkenbaar maakt. We zijn wel op tijd voor de verfrissende set van Karin Park. De Zweedse, in haar geniale witte trainingspak vol symbolen, is met haar show een beetje een vreemde eend in de bijt, maar wat een welkome afwisseling is haar set vol EBM en goth-techno. In haar eigen woorden: “I am here to create a little electronic sanctuary for you all’. Er wordt het hele festival nergens zo hard gedanst als hier.
Fuck yeah
Karin Park staat niet alleen solo geprogrammeerd: ook met het Noorse Årabrot geeft ze acte de présence. Founding father, gitarist en zanger Kjetil Nernes treedt vaak op met Park en zo ook nu. Aangevuld met een drummer speelt Årabrot een heerlijke Noorse variant op Southern Gothic, vuige rock-‘n-roll met veel plezier. ‘Fuck yeah!’
De grote zaal wordt deze zondag afgesloten door eerst het Franse Year of No Light, dat met zijn twee drummers altijd garant staat voor een portie indrukwekkende postrock. Van boven tot onder en van voor tot achter wordt de muziek van de band gewaardeerd door het publiek. Datzelfde geldt ook en zelfs in nog grotere mate voor de tweede set dit weekend van The Ocean. Waar de nadruk op dag één nog lag op het oude werk, staat vandaag het nieuwe album ‘Holocene’ in de spotlights.
Episch
The Ocean doet waar het goed in is en met een dynamische afwisseling tussen ingetogen meeslepend en vernietigend hard speelt de band de Muziekgieterij kapot. Nieuwe nummers als ‘Parabiosis’ en ‘Atlantic’ worden inmiddels al meegezongen door het publiek en met het nu al klassieke ‘Jurassic I Cretaceous’ zorgen de Duitsers voor een ruim vijftien minuten durende epische afsluiter.
Wat een fijn festival, wat een fijne locatie, wat een fijne muziek, en wat een fijne mensen. De Muziekgieterij lijkt gemaakt voor een festival als dit, met ruimte voor merchandise, eettentjes, een koffietentje en wat zitplaatsen, een foyer met lange bar (waar ze speciaalbier verkopen) en relaxplekken, waar zelfs een aantal keer wordt opgetreden laat op de avond, en met zalen met hoge geluidskwaliteit – een locatie waar Maastricht trots op mag zijn. Robin Staps, toen The Ocean hier eens een show speelde, de Muziekgieterij voor zich zag als plek voor deze vijftiende editie van Pelagic Fest. Sowieso een grote pluim voor alle mensen die voor Muziekgieterij werken dit festival. Van de beveliging tot aan de barmedewerkers, ze dragen allemaal bij aan de geweldige sfeer.
Zanger-gitarist Robin Staps, tevens de man achter Pelagic Records, spreekt ten slotte dankbaar de zaal toe en geeft aan dat het festival een groot succes is geworden. Volgend jaar weer, dezelfde locatie. Wij zijn erbij.
Maar dan is het nog niet voorbij, want zoals gezegd speelt Cobra the Impaler, als enige niet Pelagic-band, nog even een fantastische set in de kleine zaal. De band valt niet uit de toon en past zich moeiteloos aan aan het hoge niveau dat dit hele weekend gehaald wordt. Eenieder die het nog kan opbrengen gaat nog even los op de sludgy rock-‘n-roll van de Belgen. Nog eenmaal headbangen, nog eenmaal meeschreeuwen, nog eenmaal de handen stuk klappen.
Gezien: Pelagic Fest, op 24-25 augustus 2024, in De Muziekgieterij, Maastricht