Voor hun derde reguliere plaat lijfden de ketelrockers van Skull Defekts voltijds zanger Daniel Higgs in. De man zong eerder in Lungfish, en zijn expressieve vocalen zijn een goede aanvulling op het hoekige gitaargeluid van het Zweedse kwartet. Skull Defekts klinkt er anders niet meteen conventioneler door. Openingstrio Peer Amid, No More Always en Gospel Of The Skull levert aanstekelijke, maar tegendraadse, noisy rock in de traditie van Gang Of Four, Wire en Liars, met hier en daar een door Sonic Youth geïnspireerde riff. Daarna verdwijnen de zanglijnen even naar de achtergrond, met twee tribale, semi-instrumentale tracks. Higgs is er pas volop terug in Fragrant Nimbus: met zijn verhalende zanglijn trekt hij de aandacht volledig naar zich toe, tot het nummer ontaardt in een vlaag van noise. Volgt nog: een track met pure gekte, en een afsluiter waarin Higgs onverstoorbaar join the true mompelt, terwijl de gitaren hun eigen ding doen. Er passeren hopen tegendraadse plaatjes op de Gonzo (circus)-redactie, maar als we er voor Gonzo (circus) 102 één moeten uitkiezen, dan is de keuze snel gemaakt.