De Mike Patton moeheid is de man zelf nog niet opgevallen, de hardst werkende man in de muziekbizniz blijft op de meest onverwachte plaatsen opduiken en het lijkt er niet op dat hij van plan is daar op korte termijn verandering in te brengen. De vocale gymnast gaat met Peeping Tom, zijn zoveelste project, op de eigenwijze pop-tour. Patton bezwijkt nog eens onder die enorme prestatie drang van hem, Peeping Tom is verre van mislukt maar revolutionair of hitgevoelig wordt het ook nergens. Pattons eerste band, Faith No More, is de eerste vergelijking die te binnen schiet. Zijn stem is in ieder geval nog steeds in topvorm, soms loepzuiver, dan weerbarstig bulderend of heftig sissend. Peeping Tom is min of meer gebaseerd op het plot van Michael Powells gelijknamige film uit 1960. Een intense thriller met een hoog whoa-gehalte, voor een deel gefilmd uit de positie van de jonge moordenaar en fotograaf, Mark Lewis, die zijn slachtoffers net voor hij ze de fatale slag toedient op film vastlegd. Als Pattons idee was eenzelfde soort surreël drama neer te zetten heeft hij daar toch gefaald, hoe zeer hij ook schreeuwt, je krijgt meer het idee van een arrogante rockmacho dan een onzekere jonge gast die zwaar in de knoop zit met zichzelf. Van een pop-parodie, wat je natuurlijk ook van de man kunt verwachten, is ook geen sprake, daarvoor ontbreekt het roze glazuur. Wat dan wel? Door hiphop beïnvloede liedjes met veel gitaren én Norah Jones die een vies woord in de mond neemt tijdens Sucker. Odd Nosdam helpt Patton ook een handje en dat levert meteen twee van de meest genietbare nummers op, het opzwepende Five Seconds en de spacepop van Your Neighborhood Spaceman, die er toch vandoor gaan met een voldoende. De rest? Mwaah.