Op The Rule Of Thirds was al duidelijk dat Douglas P. zijn kunst tot de essentie wou herleiden door alle arrangementen te schrappen, en enkel akoestische gitaar, subtiele geluidsexperimenten en stem over te houden. The Peaceful Snow beent het karkas nog verder uit en zorgt voor een onverwachte wending. De stem en schaarse effecten krijgen uitsluitend pianobegeleiding van Miro Snejdr, ook al werden de songs oorspronkelijk op een akoestische gitaar gecomponeerd. Dat deze aanpak werkt, wordt magistraal aangetoond door het titelnummer, een terechte singlekeuze (800 exemplaren, roze vinyl). Dit hoogtepunt van de nieuwe esthetiek halen we graag boven wanneer we ons willen bevrijden uit de gevangenissen van ons verleden. Op het album echter stellen we vast dat, net als bij de voorganger, de kale aanpak en de combinatie van steeds dezelfde ingrediënten snel tot moeheid leidt. Tekstueel croont de stem van Douglas P. zich door de vertrouwde mensonvriendelijke themas met titels als The Scents Of Genocide en My Company Of Corpses. Om redenen waar je verder geen zaken mee hebt, vinden we de cijfers van Murder Made History en Wolf Rose het vaakst terug onder onze trillende vingers. Het album is ook op gekleurd vinyl verkrijgbaar, en de eerste drieduizend exemplaren van de cd bevatten de bonus Lounge Corps met instrumentele pianoversies van Death In June klassiekers. Dit album laat ons met gemengde gevoelens achter over de verdere ontmanteling van Death In June. Misschien volgt nu nog één spoken word cd en dan slechts lijkwitte stilte?