We waren hem de laatste jaren een beetje uit het oog verloren, Mick Collins uit Detroit. En dat wil niet zeggen dat we zijn vroegere werk niet kunnen appreciëren, integendeel. The Gories liggen ons nog steeds na aan het hart, en ook Blacktop en King Sound Quartet (die een plaatkant durende cover van Sun Ras Space Is The Place!) konden ons bekoren. In 1996 verscheen de eerste single van The Dirtbombs en sindsdien volgden er een hele resem. The Dirtbombs was oorspronkelijk ook zo bedoeld: als een band die enkel singles zou uitbrengen. Toch werd Collins overtuigd om een paar albums te maken, waarvan Party Store de vijfde is. Collins blijkt nog steeds hetzelfde moeilijke ventje als ten tijde van The Gories. De bezettingswissels zijn dan ook een constante, net als de diverse stijlen die hij in zijn muziek incorporeert. Een soort garagepunk met veel soul erin is nog de meest voor de hand liggende beschrijving. Voor het nieuwe album koos hij ervoor om nu eens niet te verwijzen naar soulklassiekers uit de jaren 1960-1970, of ze te coveren zoals op Ultraglide In Black, maar terug te blikken op de techno die Detroit ooit voortbracht. Verrassend is dat zeker, net als het resultaat. Een punkrockband die technocovers maakt, dat kan alleen maar uit het brein van Collins komen. En The Dirtbombs doen dat erg spectaculair. Good Life bijvoorbeeld van Kevin Saunderson (of eigenlijk Inner City), Cybrotrons Alley Of Your Mind of nog sterker: 21 minuten een interpretatie van Carl Craig Innerzone Orchestras Bassbin, met als titel Bug In The Bass Bin. Juan Atkins, Derrick May, Model 500 volgen, en nergens wordt onrecht gedaan aan de originelen. Integendeel, dit is garage en house gecombineerd tot iets nieuws, iets eigens, iets swingends, iets intrigerends.