Wij hadden het medio 2007 al in onze geruchtenmolen. Het was enkel een kwestie van tijd voordat Larkin Grimm (zie GC#78) onder Michael Gira‘s hoede zou komen in het open huis van Young God. Het label sluit wel vaker bijzondere jongelingen en muzikale nomaden in hun armen om ze in alle rust te laten ontwikkelen naar een eigenzinnig geluid. Dat is de kunst die Gira met de finesse van een strenge coördinator en labelheer tegelijkertijd als geen ander beheerst. Deze derde langspeler van Grimm heeft de Gira methodiek ondergaan en de esotherische folk die we gewend waren, heeft nu een volwassen groeischeut gekregen. Waar haar vorige albums nog zweverig, ongrijpbaar en thematisch geluidsgetint waren, heeft dit album de wortels diep in de grond kunnen steken en door de aarde van verschillende folkstijlen heen. We horen country, bluegrass, lichte, donkere en drone-achtige folk en zelfs middeleeuwse riedels. Grimm wordt daarbij bijgestaan door een rist muzikanten uit de Gira trukendoos zodat ze een ingespeelde achtergrond heeft om haar tonen extra gewicht te geven. De beginzang van Grimm is al direct beklemmend en haar langzame serenade zet zich bedwelmend voort. De groeven in haar stem zijn dieper geworden en in opvolgende songs wordt dat alleen maar duidelijker door de manier hoe ze haar stem laat accentueren. Via snelle, speelse tonen, instrumentele lagen en zelfs elektronische bijgeluiden krijgt haar stem veranderlijke eigenschappen. In de korte song ‘Durge’ wordt zelfs in het Hindi gezongen. Nee, Grimms macabere kanten zullen niet snel verloren gaan op een hoger platform, evenals de afdruk van haar oneindige stappen op de paden van vrije folk. Met haar beknopte huisraad van instrumenten en een enkele koffer zal ze de wereld blijven afreizen om zielen te veroveren.