Aidan Baker blijft een uitermate bezig baasje. Eentje die er prat op mag gaan dat het label Consouling op zeer korte tijd drie releases van drie verschillende projecten van hem uitbrengt. Er is het huzarenstukje ‘Paradox Live At Incubate 15/09/2014’ van Nadja. het concert werd ter plaatse opgenomen en tijdens het festival ook geperst, uitgebracht en verkocht. Dat is toch wel een huzarenstukje van een klein label dat zich hiermee meteen in de kijker zette. En de opname benadert de perfectie, zo zuiver staan alle instrumenten er op. Baker is zoals gewoonlijk bescheiden naar het publiek toe en bedankt het label op het einde van de veertig minuten durende set, waarin de rustige en de ietwat heftigere kant van Nadja aan bod komen. Het is misschien niet de beste Nadja, maar zonder twijfel de beste live-opname. Baker zal met plezier op dit festival terug kijken, waar hij zelf met diverse projecten in de etalage werd gezet. We gaan meteen over naar het nieuwe project The Hypnodrome Ensemble. Het is een kwintet, waarvan Baker en Eric Quach alias thisquietarmy de bekendsten zijn. De drummers Felipe Salazar (ook Caudal, Muerte, Pereira) en Jérémie Mortier (Alice In The Cities) en David Dunnett (Man Meets Bear) assisteerden het duo. De gitaristen Baker en Quach werkten de laatste tien jaar geregeld samen en besloten in de lente van 2014, tijdens een tournee van thisquietarmy, een exclusief concert op te zetten waarin op net niet volledig improvisatorische wijze atmosferische drones en polyritmiek kon worden geëxploreerd. Het resultaat is één lang stuk muziek van iets meer dan veertig minuten dat eerst langzaam opbouwt, daarna aan een iets sneller tempo eerder de kaart trekt van kraut en postrock waarna het weer sferischer wordt. Na zowat een half uur wordt het allemaal een beetje feller en strakker en krijgt het trio drummers, die eigenlijk de volledige plaat domineren, nog meer ruimte op naar een climax toe te werken. Als droomnummer is deze plaat wel geslaagd, al hebben we al heel wat werk gehoord van Baker dat meer geïnspireerd klinkt dan dit werkstuk. De tweede plaat van het trio Caudal, dat Salazar en Baker gemeen heft met het Ensemble, met als bassist Gareth Sweeney, is er zo eentje. De plaat ligt dan wel in dezelfde lijn, de drie stukken maken toch wat meer indruk. Zeker het twintig minuten durende ‘Uprise’ is gedenkwaardig. Dit nummer klinkt meer als een symfonisch aandoend ensemble dan het Ensemble zelf. De drone bouwt op, hypnotiseert en varieert waardoor we ons helemaal kunnen laten meeslepen in dit verrassend ritmische nummer. ‘Slow Bow’ kabbelt een eind weg, is meer ingetogen en sferischer van aard. Afsluiter ‘45152’ is een korter stuk, dat bijna klinkt als pure postrock. Net deze verscheidenheid, waarbij Caudal drie kanten van de band laat horen, maakt deze plaat duidelijk beter dan die van het kwintet. Baker brengt eigenlijk gewoon veel te veel uit, waardoor het uiteraard moeilijk is om steevast dezelfde hoogstaande kwaliteit af te leveren, al mogen we deze keer zeker niet klagen.