Het is verrassend hoe de oude progrock idealen van de RIO (Rock in Oppositon)-beweging uit de jaren zeventig/tachtig van de vorige eeuw nog altijd leven onder veel musici vooral musici die die tijd niet zelf hebben meegemaakt, toen niet tot de hoogvliegers behoorden, of eigenlijk niet anders kunnen. Mensen als Fred Frith en Chris Cutler (beiden ex-Henry Cow) maken tegenwoordig muziek die met één been in die tijd staat, maar met het andere been stevig in het heden. Univers Zero is niet meer wat het geweest is, maar blijft aan de andere kant trouw aan haar eenmaal uitgezette pad.
Wat nu te denken van de Canadese progrock-formatie Miriodor? Hun dubbel-cd Parade + Live at Nearfest klinkt niet slecht maar ook niet goed. Eigenlijk hoor je een opsomming van de bekende elementen van RIO-groepen als Henry Cow, Univers Zero, Art Zoyd, Samlas Mamma Manna en Stormy Six. Er wordt goed/gedreven gespeeld en de meeste (voornamelijk instrumentale) nummers hebben kop en staart. Alleen, tja
wat is het nut van al die herhaling?