Het trio Papaye heeft het gehad. Aymeric Chaslerie (Room 204), Jean-Baptiste Geoffroy (Komandant Cobra, My Name Is Nobody) en Franck Lamamra (Futuruscope, Pneu), twee gitaristen en een drummer, nemen na twee albums (‘Tennis’, 2013 en ‘La Chaleur’, 2010) en heel wat concerten afscheid. Andere uitdagingen wachten en voor Papaye kunnen ze de energie niet meer opbrengen. Tevens vinden ze dat hun versie van mathrock meets no wave, het verhaal dat ze wilden brengen, uitgespeeld is. Ze hebben niets meer toe te voegen, maar laten nog één keer alle remmen los. En dat doen ze in schoonheid door acht nummers in achttien minuten te voorzien van hun virtuositeit op hun instrumenten. Een opgefokt soort mathrock is wat we te horen krijgen op ‘Para Bailar’, maar dan van het soort dat we nog niet op deze manier hebben horen spelen. En dat het grapjassen zijn, zullen we net zo goed geweten hebben. Ze rammen er ongegeneerd wat riffs door die aan klassieke rock doen denken, terwijl ze seconden later de boel op zijn Skin Grafts aan gort rammelen. Daar blijft het echter niet bij. Papaye houdt van instrumentaal rocken met een hoek af, en daar hoeft niet noodzakelijk een genre op te worden gekleefd. Bewegen mag, rare kronkels van lijf en leden inbegrepen, en als ze het ritme beu zijn, verzieken ze het wel zelf met een portie feedback. En daarna is het Papaye zegt Babaye.