Een Wild Card noemde Deerhoof de deelname van Paolo Pandolfo aan Sonic City. De Zwitserse klassieke muzikant is inderdaad (een van de vele) buitenbeentjes op het Festival. Pandolfo bespeelt de viola da gamba, een kruising tussen een cello en een viool. De Zwitser excelleerde op Sonic City en wist het publiek moeiteloos in te palmen met zijn integere spel. Tekend was de zinderende stilte in de concertzaal. Pandolfo kan niet alleen terugvallen op zijn rijke ervaring en achtergrond, maar slaagt erin om een persoonlijke toets aan de klassieke werken toe te voegen. Vaak klinkt het eindresultaat als een improvisatieoefening op een klassiek werk. Ook mooi was de innemende manier waarop Pandolfo met humor elk nummer van commentaar voorzag en duiding gaf. Pandolfo vond het een eer op te mogen optreden voor een publiek dat enkel gekomen was voor de muziek en niet om gezien te worden. De waarheid is echter anders, Sonic City mag vereerd zijn met het bezoek van een uitzonderlijk talent. Het is een zwaarwichtige uitspraak, maar beter dan Pandolfo wordt Sonic City niet.